یادداشت‌های صـآدْ (12)

          این کتاب رو میشه در عرض چند ساعت تموم کرد.
حقیقتا خیلی جذاب نبود، با توجه به کتاب های دیگه‌ی آقای گلشیری این قصه شدیدا جا برای بهتر شدن داشت.
ی سری ديالوگ ها تو ماشین جالب بود اما در کل کتاب خیلی خیلی معمولی تر از چیزی که فکرشو میکردم بود.
اگر بخوام تو چندتا سوال نظر نهاییمو بگم:
این کتاب رو دوباره می‌خونم؟ خیر
به کسی پیشنهاد می‌کنم؟ خیر
        

          حقیقتا به عنوان یک رمان نوجوان و تخیلی قشنگ بود.
پر از ماجراجویی و اینکه هی بخونی ببینی اخرش چی‌میشه
در واقع این ۵ جلد توی ۲ روز تموم شد🙋🏻‍♀️
من سه جلد اخر رو توی ۱ روز خوندم
در کل قلم این نویسنده رو دوست دارم.
        

          همونجوری که تصور داشتم واقعا جذاب بود.
پل زدن اقای گلشیری به داستان ۵ جلدی خون‌آشام واقعا زیبا بود.
جذاب بودنش به این ها ختم‌نمیشه، اینکه نویسنده خودش توی داستان نقش داره واقعا ستودنیه.

شاید بگید این کتاب برای نوجوان هست، چرا تو میخونی؟ چطوری؟ من خوبم شما چطوری؟
        

          زیبا به غایت لطیف و دل نشین.
اما جای تعجب است، با توجه به اینکه بپذیریم از روی خیال بوده معاشرت حضرت خدیجه سلام الله و  رسول خدا، اما پذیرفته نمی‌شود که بانو خدیجه قبل از ازدواج به رسول خدا بگوید نور دو دیده، حداقل از نظر من به هیچ عنوان پذيرفته  نمی‌شود.
به هرحال نوشتن معاشرت دو بزرگوار از روی خیال حدی دارد، که متاسفانه در بعضی جاها از حد گذر کرد.
        

          یه داستان کوتاه راجع به شیعه و اهل سنت، کوتاه اما واقعا قشنگ بود
        

          هیچ ارتباطی با کتاب نگرفتم، عميقا جذاب نبود...
فکر می‌کردم چون راجع به نماز و تاثیرات نماز هست میتونه جذاب و قشنگ باشه اما خب..
        

          بخش آخر که یک سری از سخنان امام باقر علیه اسلام هست، میشه گفت مهم ترین بخشه..

        

          کوتاه..‌ خیلی کوتاه تر چیزی که تو ذهنم بود.
و اغلب زیبا و گاهی آموزنده.
        

          کوتاه، عجیب، و تقريبا هیچ بود.
        

          من‌ در این بازه از زندگیم کتابی را خواندم که دلم برای شهیدی که سنم به دیدنش قد نداده، تنگ شد..
خیلی عجیبه.
        

          به قول آقای میم‌الف‌هِ، و عشق جوخهٔ اعدام است.
        

          مرگ مفهومی عجیب است دختر؛ پرهیزگارت می‌کند صبورت می‌کند رامت می‌کند و دستت را می‌گیرد و تو را به جاهایی از اعماق وجود خودت می‌برد که گمان نمی‌کنی شهر دلت ممکن است چنین گوشه ها و کوچه هایی هم داشته. باشد یادِ مرگ عصمت می‌آورد، حانیه. آدم به مرگ که فکر  کند خیلی کارها را نمی‌کند، ما حواسمان نیست قرار است همه مان بمیریم. به این خیلی فکر  کردم که من بمیرم تو بیشتر اذیت می‌شوی یا تو  بمیری، من بیشتر اذیت می‌شوم؟ چه دنیای غریبی داریم.دحانیه! من مرگ را دوست دارم، ولی تو را بیشتر . تو را دوست دارم و دوست داشتن تو انگار به من حس جاودانگی می‌دهد.