یادداشت‌های m.mahdi (5)

          «رُنج» قصه‌ای پرماجرا یا عاشقانه نیست... بیشتر شبیه روایتی از رسم‌ها و زندگی عشایریه؛ جایی که رسم خون‌بس و اتفاقات تلخ، سرنوشت آدم‌ها رو رقم می‌زنه.

محمد محمودی نورآبادی با نثری بومی و پر از اصطلاحات محلی، داستان رو جلو می‌بره؛ زبانی که شاید برای خیلی‌ها جذاب باشه، اما برای من سخت و گاهی خسته‌کننده بود.

هرچی جلوتر می‌رفتم، بیشتر حس کردم این قصه بیشتر برای کسانیه که دل‌بسته‌ی فرهنگ و لهجه‌های محلی هستن؛ نه برای کسی که دنبال روایت روان و پرکشش باشه.

برای من، «رُنج» بیشتر یادآور این بود که همیشه قرار نیست همه‌ی کتاب‌ها مناسب سلیقه‌مون باشن. بعضی داستان‌ها، هرچند ارزشمند، فقط برای گروه خاصی جذابیت دارن.


پس به یادگار از این کتاب؛
همه‌ی کتاب‌ها برای همه نوشته نمی‌شن 📖✨
        

          «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم» یه رمان عاشقانه یا پرماجرا نیست... بیشتر شبیه یه دفترچه‌ روزمره‌ست از زندگی یه زن که وسط شلوغی خونه و بچه‌ها، دنبال خودِ گمشده‌ش می‌گرده.
کتاب پر از جزئیات ساده‌ست؛ اون‌قدر واقعی که حس می‌کنی توی خونه‌ی خودته. پشت همه‌ی کارهای تکراری و گفتگوهای کوتاه، یه تنهایی عمیق جریان داره. تنهایی‌ای که ماها هم حسش کردیم.

هر چی جلوتر می‌ری، بیشتر حس می‌کنی این فقط قصه‌ی کلاریس نیست؛ قصه‌ی خیلی از ماهاست که توی نقش‌های مختلف غرق می‌شیم، اما دلمون یکی رو می‌خواد که خودمون رو ببینه، نه فقط کاری که انجام می‌دیم.

برای من، «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم» مثل یه تلنگر بود؛ که همیشه لازم نیست منتظر کسی باشیم بیاد چراغ‌ خاموش‌مون رو روشن کنه. شاید خودمون باید یاد بگیریم تو دل خستگی و تکرار، چراغ دلمون رو روشن نگه داریم.

پس به یادگار از این کتاب؛
آدم وقتی خودش رو فراموش نکنه، هیچ‌وقت خاموش نمی‌شه 🌙✨
        

          «آبنبات هل‌دار» یه کتاب خنده‌دار صرف نیست... یه مرور خودمونی از بچگی‌ها و جوونی‌هاییه که خیلیاش برای همه‌مون آشناست..
مهرداد صدقی با یه لحن ساده و بی‌تکلف، خاطره‌هاشو تعریف می‌کنه. قصه‌هایی که انگار از توی کوچه‌ها و خونه‌های خودمون برداشته شده.

این کتاب پر از شیطنت، شوخی و موقعیت‌های بامزه‌ست، اما پشت خنده‌هاش، یه حس صمیمی و واقعی جریان داره. همون حسی که باعث میشه با شخصیت‌ها دوست بشی و فکر کنی می‌شناسی‌شون(:

هر چی جلوتر می‌ری، بیشتر می‌فهمی طنز فقط برای خندیدن نیست، برای اینه که زندگی رو راحت‌تر بگیری و سختی‌ها رو سبک‌تر ببینی.

برای من، «آبنبات هل‌دار» مثل یه رفیق قدیمی بود که با خاطره‌هاش هم خندیدم، هم به فکر رفتم..

پس به یادگار از این کتاب؛
آدم تا وقتی بلد باشه بخنده، هیچ‌وقت تنها نمی‌مونه🙂❤️‍🩹.
        

          «من پیش از تو» یه داستان عاشقانه نیست… یه تلنگره.
کتابی که از اول تا آخرش با دوتا شخصیت نه‌چندان شبیه، ولی عجیب و به‌هم‌وابسته، همراهت می‌کنه. توی دنیای لو و مردی که نمی‌خواد دیگه زنده بمونه، یه‌جور کشمکش عاطفی جریان داره.

این جلد بیشتر از عشق، درباره انتخاب، آزادی، و مرز بین زندگی کردن و فقط زنده بودن حرف می‌زنه.
هر چی بیشتر جلو بری، بیشتر می‌فهمی که بعضی دردها از بیرون درمان نمی‌شن، و بعضی عشق‌ها قرار نیست با خوشی تموم شن... ولی همین هم تلخه، هم قشنگ.

پایان این جلد، دردی داره که آروم نیست، ولی عمیقه. کتاب تموم شد، اما من نه‌تنها اشک ریختم، بلکه حس کردم یه‌چیزی توی قلبم جابه‌جا شد(:
و الان، چشم به راه جلد بعدیم...
ببینم قراره با اون همه "بعد از تو" چه‌کار کنم..🥲
        

          📚✨ کتاب "باخانمان"...

پرین، اون دختر ساکت و قوی، حالا دیگه فقط یه شخصیت توی رمان نیست.
یه تصویر موندگار توی ذهنمه؛
نمادی از همه‌ی ما وقتی ناچار شدیم زودتر از وقتش بزرگ بشیم،
وقتی دلمون خواست یکی بغلمون کنه،
ولی ترجیح دادیم بایستیم، لبخند بزنیم، و خودمون بشیم تکیه‌گاه خودمون.

"باخانمان" داستان یه یتیم نیست.
داستان ساخته‌شدن یه انسانه.
پرین توی دل نداری و تنهایی، خودش رو ساخت.
قبل از اینکه کسی بهش بگه: «تو کی هستی؟»
خودش جواب رو ساخته بود.

🕊️ اگه دنبال داستانی هستی که آروم‌آروم ولی عمیق بیاد تو دلت،
که بیشتر از غصه، از قد کشیدن وسط غصه‌ها حرف بزنه،
باخانمان رو بخون رفیق...(: