«رُنج» قصه‌ای پرماجرا یا عاشقانه نیست... بیشتر شبیه روایتی از رسم‌ها و زندگی عشایریه؛ جایی که رسم خون‌بس و اتفاقات تلخ، سرنوشت آدم‌ها رو رقم می‌زنه.

محمد محمودی نورآبادی با نثری بومی و پر از اصطلاحات محلی، داستان رو جلو می‌بره؛ زبانی که شاید برای خیلی‌ها جذاب باشه، اما برای من سخت و گاهی خسته‌کننده بود.

هرچی جلوتر می‌رفتم، بیشتر حس کردم این قصه بیشتر برای کسانیه که دل‌بسته‌ی فرهنگ و لهجه‌های محلی هستن؛ نه برای کسی که دنبال روایت روان و پرکشش باشه.

برای من، «رُنج» بیشتر یادآور این بود که همیشه قرار نیست همه‌ی کتاب‌ها مناسب سلیقه‌مون باشن. بعضی داستان‌ها، هرچند ارزشمند، فقط برای گروه خاصی جذابیت دارن.


پس به یادگار از این کتاب؛
همه‌ی کتاب‌ها برای همه نوشته نمی‌شن 📖✨