یادداشت m.mahdi

        «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم» یه رمان عاشقانه یا پرماجرا نیست... بیشتر شبیه یه دفترچه‌ روزمره‌ست از زندگی یه زن که وسط شلوغی خونه و بچه‌ها، دنبال خودِ گمشده‌ش می‌گرده.
کتاب پر از جزئیات ساده‌ست؛ اون‌قدر واقعی که حس می‌کنی توی خونه‌ی خودته. پشت همه‌ی کارهای تکراری و گفتگوهای کوتاه، یه تنهایی عمیق جریان داره. تنهایی‌ای که ماها هم حسش کردیم.

هر چی جلوتر می‌ری، بیشتر حس می‌کنی این فقط قصه‌ی کلاریس نیست؛ قصه‌ی خیلی از ماهاست که توی نقش‌های مختلف غرق می‌شیم، اما دلمون یکی رو می‌خواد که خودمون رو ببینه، نه فقط کاری که انجام می‌دیم.

برای من، «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم» مثل یه تلنگر بود؛ که همیشه لازم نیست منتظر کسی باشیم بیاد چراغ‌ خاموش‌مون رو روشن کنه. شاید خودمون باید یاد بگیریم تو دل خستگی و تکرار، چراغ دلمون رو روشن نگه داریم.

پس به یادگار از این کتاب؛
آدم وقتی خودش رو فراموش نکنه، هیچ‌وقت خاموش نمی‌شه 🌙✨