یادداشت‌های -محدثه- (5)

          روایت گری زیبایی از روز های جنگ و محاصره..
بازهم ایستادگی و زندگی و امید داشتن🌱
اوایل این کتاب کاملا شبیه روزهای جنگ تحمیلی ۱۲ روزه و تجاوز رژیم جعلی اسقاطیل به کشورم بود
با هر جمله همدردی میکردم و با غصه از دست دادن اشک می‌ریختم 
و این روایت ، روایت شیعیانِ در طول تاریخ بود.
اگرچه مظلوم 
غریب 
اما همیشه امیدوار به خدا و اهل بیت -ع-
و این مداحی در ذهنم پلی میشود: زمانه بر سر جنگ است
 یا علی مددی ،مدد به غیر تو ننگ است
یا علی مددی..:)
        

          مدت ها بود قصد داشتم این کتاب رو مطالعه کنم 
اما سعی میکنم بین کتاب هایی که از آقای پور جهرمی میخونم کتاب دیگه ای هم قرار بدم تا اون هیجان و کشش داستان برام کم نشه..
کتاب خوبی بود دلایل یه سری از عوامل ماورایی رو میشد متوجه شد
قسمتی که با اون عالم نورانی هم کلام میشدن رو دوست داشتم
و این توصیه ها برای دوری از شر انس و جن است:
گفتن اذان با صدای بلند 
خواندن آیت الکرسی و همراه کردن با خود و یا تابلو چوبی در خانه
همراه کردن حرز امام جواد ع
دادن صدقه هرچند کم اما هروز 
توجه به نماز 
حدیث کساء
و..
        

          چقدر زیبا هر اتفاقی رو روایت کرده بودند از دوران کودکی و بازی های تو جیبی بابا تا متحد و هم پیمان شدن مردم برای انقلاب و امام از ماجرای سینما رکس و خون جگر خوردن مردم تا شروع جنگ ناباور که گویی با قلم ایشون همه اون دوران رو زندگی کردم 
چقدر افتخار کردم به بانوان و دخترا سرزمینم که شرف و غیرتشون ، رنگ سیاهی چادرشان خون ماموران بعثی رو به جوش آورده بود . و چقدر خانواده های شهدا مقاوم بودند خدای من
این همان راه حسین ع است 
همان راه زینب س
با این کتاب خیلی اشک ریختم و لحظه به لحظه اش را با جان و دل میخوندم
قبل از سفر به راهیان نور انتخاب کردم که وقتی پا به این مکان مقدس گذاشتم آگاهانه باشد
 چقدر میبالم به ایرانم و بیش از پیش میگم سر افراز باشی ایرانم و جان من به فدای تو
        

          ابتدای کتاب ماجرا خیلی آروم پیش می‌رفت ولی از اواسط کتاب ماجرا هیجان انگیز تر میشه و خواننده شوق داره برای ادامه دادن بیشتر... داستان دختری با چشمان آبی که از تاریکی و سرد بودن روزگارش بلاخره طعم شیرین زندگی ،طعم بندگی و چای با طعم خدا را میچشد 
        

          از لحظه به لحظه داستان لذت بردم،
از شب های خاموش کوفه که مردمانش را گرد هم جمع میکرد یکی به حق و دیگری به ستم
آه از کوفه ...
از نسیم خوش میان نخل ها
از تردیدی که به جان عبدالله افتاد و در آخر عاقب به خیر شد
پس می‌شود امامت را فرا بخوانی اما به او پشت کنی
از خانه ویران شده سلیمه و ربیع هم عاقبت دلم سوخت:)
 به راستی آیا آنطور که شایسته است امام خود را فرا میخوانیم؟
و چه تضمینی ست  که به سپاه حق بپیوندیم؟