یادداشت محدثه ک

        از لحظه به لحظه داستان لذت بردم،
از شب های خاموش کوفه که مردمانش را گرد هم جمع میکرد یکی به حق و دیگری به ستم
آه از کوفه ...
از نسیم خوش میان نخل ها
از تردیدی که به جان عبدالله افتاد و در آخر عاقب به خیر شد
پس می‌شود امامت را فرا بخوانی اما به او پشت کنی
از خانه ویران شده سلیمه و ربیع هم عاقبت دلم سوخت:)
 به راستی آیا آنطور که شایسته است امام خود را فرا میخوانیم؟
و چه تضمینی ست  که به سپاه حق بپیوندیم؟