یادداشت‌های حامده بهجتی (250)

          تلاش آدمها برای داشتن حق انتخاب در شرایطی که جامعه برای اونها همه چیز را از قبل پیش بینی و مشخص کرده، موضوع جالب وجذابیه.
حالا این جریان وقتی با احساسات اونها مخصوصا عشق درگیر میشه باز هم جالبتر میشه.
احساسات در جریان کتاب را دوست داشتم‌ .غم، عشق، نگرانی،و....
پایان کمی باز داره ولی میشه امیدوارانه بهش نگاه کرد.

        

          آرایشگری که  وظیفه اصلی خودش را به خاطر وسواس زیاد نسبت مرتب بودن همه چیز فراموش میکنه. 
        

          قاپ قاپی که بی اراده وسایل مردم را با دست چپ میقاپه و با دست راست برمیگردونه.
همسایه ای که به قاپ قاپی اعتماد داره و باهاش دوستی میکنه و با کتاب دوستش میکنه.
کتابی که که باعث میشه قاپ قاپی دیگه چیزی غیر از کتاب هایی که مال خودش هستن را نقاپه. و مردم باهاش دوست بشن.
        

          اینکه بنا به شرایطی بچه ها تحت شرایط سخت قرار میگرند خیلی وقتها اجتناب ناپذیره و کاملا زندگیشون را تحت شعاع قرار میده.

متیو همه تلاشش را میکنه که کمتر در دید باشه تا کمتر مورد تمسخر قرار بگیره ولی وقتی جایی تصمیم میگیره که کار بزرگی را انجام بده کاملا بر خلاف رویه قبلی زندگیش بوده و همین هم باعث تمسخر دوباره میشه هم باعث یافتن خودش و تلاش برای ساختن دوباره شخصیتش.

اوج داستان جایی هست که مادرش به کمکش میاد .
        

          طنز جالبی داشت.
تلاشی که بابا برای به دست آوردن موها کرد هم قابل ستایش بود‌.
و اینکه امیدش را از دست نداد.

نظرات آخر کتاب را هم دوست داشتم.
        

          زندگی علامه ساده بیان شده بود فقط کاش اگر اطلاعاتی از زندگی شخصی ایشان هم بود بهش پرداخته میشد.
و اگر در انتها سال شماری هم از زندگیشون بود انسجام مطالب را بیشتر می کرد.
        

          به نظرم کمی متن گسستگی  داشت و میشد روان تر باشه.
ولی خیلی خوبه که در مورد شخصیت های کمتر شناخته شده تری مثل سردار مریم این کتابها نوشته میشن.
        

          به نظرم یکی از کتابهای خوب این مجموعه بود.
تلاش و دغدغه مندی ای که آقای بهمن بیگی داشتند واقعا قابل تحسین هست. و به نظرم بلند نظری پدرشون در اون دوران که به تحصیل ایشون در ایل اهمیت میدادن واقعا در تربیت چنین فرزندی  موثر بوده.

اینکه هر بخش با حروف الفبا نامگذاری شده دوست داستنی و معنا دار بود.
        

          داستان در شهر آبادانه.
دوست داشتم از مکانهای دیدنی آبادان بیشتر صحبت میکرد.
در مورد خصوصیات اخلاقی و خوراکیها توصیفات با مزه ای داشت.
        

          این کتابش مرتبط با شهر نیشابوره.
نکات جالبی را از نیشابور میگه مثل غذاها، اشخاص، سوغات
        

          یکی از عجیب ترین و بهترین هایی بود که تا حالا خوندم.
حس ابهام عمیق در عین حالیکه یه وقتایی حس میکنی اینها که افکار منه.

چقدر ذهن چیز عجیب و ناشناخته ای هست. نویسنده چقدر خوب تونسته این حس را منتقل کنه.

همه ما  در زندگی درگیراعماق میشیم ممکنه عمقش و زمان موندن در اون متفاوت باشه ولی اتفاق می افته.

انتهای کتاب هم خیلی اثر گذار و متفاوت بود.



        

          خیلی موضوع کتاب را متوجه نشدم. 
ولی اینکه پایان داستان را میشه خودمون بنویسیم جالبه.
        

          ساده و روان 
مخصوصا تکرار جمله "اینجوری نمی شود باید فکر بهتری بکنم" دلنشين و امیدوار کننده است.
کاش کتاب به موضوع شهادت هم میپرداخت.
        

          آشنا شدن با برخی از  اختراعات و معایب و مزایای آن ها و مخترعینشان.
البته برخی از پاسخ ها کمی پراکندگی دارن.
        

          برای آشنایی کلی با برخی رسم و رسومات و لغات و مکان ها و اشخاص مطرح کشور مکزیک خوبه.
        

          موضوع جالب بود و جالبتر اینکه داستان روند متفاوتی را طی کرد تا به موضوع اصلی برسه.
هیجان و دلهره ی دلچسبی داره و خب پایان متفاوت و غافلگیرکننده ای هم داره.

        

          به نظرم موضوع کتاب شبیه دختری که ماه را نوشید بود.
افسانه و طلسم و جادو و موجوداتی که در طول مسیر همراهت هستن.
اسامی افراد و مکان ها و موجودات سخت هستند.
در ترجمه چندین بار کلمه "خیط" به کار رفته که میشد از کلمه بهتری در ترجمه استفاده کرد.
        

          سیری از زندگی  علی اکبر دهخدا
بعضی از قسمت ها کمی ابهام دارند تا اصل موضوع مشخص شود.
سال شمار کتاب به این ابهام انسجام می دهد.
        

          نسبت به کتابهای دیگه از این مجموعه کمتر دوستش داشتم.
انسجام در داستان گویی کمتر بود. تصویرسازی ها هم میشد جذابتر و بهتر باشن.
        

          بسیار زیبا  و لطیف و ملموس و خوشخوان
با سطر سطرِ کتاب زندگی میکنی 

و هر چه  صفحات را جلو میرفتم ، با خودم میگفتم اگر شهید نمیشدن چه حیف می شد.