این کتاب داستان پسر ۱۶ ساله‌ای رو روایت میکنه که دچار یه بیماری نادر به اسم پیری زودرس شده. این بیماری باعث شده اون تو ۱۶ سالگی بدن یه پیرمرد ۸۰ ساله رو داشته باشه. روند داستان خیلی آرومه. اتفاقات زیادی توش نمیوفته. آرئوم اول به روایت داستان تولدش و زندگی پدر و مادرش میپردازه و بعد وارد زندگی خودش میشیم. نویسنده به قدری خوب احساسات، حالات و افکار آرئوم رو بیان میکنه که کاملا میتونید درکش کنید. تو بخشی از داستان وقتی آرئوم میفهمه که بهش دروغ گفته شده به قدری شرایط و احساسات آرئوم خوب بیان شده که در اون لحظه تونستم خودم رو جای اون ببینم و احساس کنم من هم دارم احساسات اون رو تجربه میکنم.
غم در طول تمام داستان همراهی‌تون میکنه ولی نه انقدری که به گریه بندازدتون. پیشنهاد میکنم اگه دنبال یه داستان با فضای آروم و غمگین هستید این کتابو امتحان کنید.
        

          داستان از زبان پسری روایت میشه که با بیماری پیری زودرس به دنیا اومده و مدت زیادی زنده نمی‌مونه. بخاطر همین بیماری و نگاه اطرافیان، نمی‌تونه بره مدرسه و اکثر تایمی که توی خونه میگذرونه رو کتاب میخونه ( تا از نظر عقلی هم به سن جسمی‌ش برسه) و اطلاعاتش بیشتر و بیشتر میشه. کتاب دیالوگ محوره و متن روان و زیبایی داره. 
خوندنش علاوه‌ بر اینکه حس زندگی داشت، واقعا غمگینم کرد. بلافاصله بعد از خوندن کتاب، سراغ فیلمش رفتم که محصول کره جنوبیه و چقدر خوشحالم که دیدمش. طنز کتاب توی فیلم هم رعایت شده بود و غمش رو قابل تحمل تر می‌کرد. بخونید و ببینید و اگر احساساتی شدین اجازه بدین اشکاتو سرازیر بشن ~
        

          داستانی زیبا، دردناک وسوزناک
از همونا که نويسنده قلب خواننده رو هدف قرار میده
اشک هام بی اختیار گونه هام رو خیس میکردن و با خودم میگفتم
اینه قدرت کلمات
همینه.
شوخی های کوچیک و بامزه بین شخصیت ها، این غم بزرگ رو خیلی قابل تحمل تر می‌کرد ولی هنوز جای زخمش میمونه. 
خیلی دلم رو شکست. و در طول خوندن، داشتم آروم میخوندم تا کتاب دیرتر تموم بشه
و از اون کتاب هایی هست که میتونی در عرض 2 یا 3 روز تمومش کنی انقدر که تورو وادار به خوندنش میگیره
درک کردم که تو هرچقدر هم بدنت پیر باشه ولی قلبت جوان، در اصل یه جوونی
مهم نیست 80 سالت باشه یا 16
مهم اینه خودت فکرمیکنی چند سالته
کمی پیش تمومش کردم و هنوزم اشکام بند نیومدن
پدر مادر آرئوم شاید در چندین دهه بعد شبیه اون میشدن، ولی اون توی 16 سالگی شبیه چندین دهه بعده پدرومادرش بود
شخصیت لی‌سوها باعث شد بفهمم عشق رو میشه تجربه کرد، حتی اگه هیچ ایده ای از چهره طرف مقابلت نداشته باشی، با شنیدن صدای زنگش قلب پیرت تا آسمونا تند میزنه
روایتی دردناک و همینطور عاشقانه
با نويسنده خیلی همزاد پنداری کردم
بیشتر قسمت های کتاب چیزهایی نوشته بود که من هم دقیقا مثل اون بودم
و از طرفی میشه گفت بهترین کسی که میشد تورو درک کنه نويسنده هست
همه قسمت های داستان به قدری ظریف و قشنگ به تصویر کشیده شده بودن که چیزی ندارم بگم
اتفاقات، جوری که احساسات باید احساس بشن، رنگ ها، توصیفات، تشبیه هاا، و کارهای آرئوم به عنوان یه نوجوان 80 ساله.
به معنای واقعی کلمه شاهکار بود و هست و حاضرم بارها و بارها بخونمش
و امیدوار بودم که بتونم دوباره برای بار اول بخونمش
شاید بار دوم من خیلی نتونم با نويسنده و شخصیت داستان ها همزاد پنداری کنم.
باباجانگ کوچولو هم شخصیت مورد علاقم بود، البته که آرئوم هم بود، ولی باباجانگ به عنوان یه شخص پیر ولی کودک دوست خوبی برای آرئوم بود.
وقتایی که آرئوم میگفت چقدر حسه خوبیه که کسیو داشته باشی تا درمورد همه چیز باهاش حرف بزنی خیلی موافق بودم باهاش.
هنوزم با این کتاب کار دارم.
کاش میشد بی‌نهایت تا ستاره داد بهش.
ممنون از این کتاب خوب، خیلی وقت بود همچین کتاب جذاب و خوبی نخونده بودم.
♡♡
        

          به پیشنهاد یکی از دوستان خوندمش ، هرچی فکر میکنم نمیتونم چیزی بزای توصیف کتاب زیبا با غمی دلنشین✨