یادداشت‌های Sudabe (10)

          واقعا از خوندنش لذت بردم:)
        

          بازهم دنیای تاریک هدایت تکرار می شود .
«طلب آمرزش » را که خواندم،انگار که هدایت فریاد می زد که دین تنها دست مایه ایست برای تمامی گنه کاران فاسق و یک مدخلی برای فروش و درآمد فراوان .
از دیدگاه هدایت پوچ گرایی بیرون می زند و این بارها در داستان هایش تکرار می شود .
قطعا پذیرای این دنیا نخواهم بود...
در میان تمام داستانک ها «داش آکل»را بسیار  دوست داشتم...
اکثر داستان ها؛وجه تاریک ِقضاوت زود رس،شک ،بی اعتمادی و انسان های که همواره صورتک هایی به چهره دارند را به خوبی ترسیم می کند.
        

          هیچگاه اینگونه،آن روز را احساس نکرده بودم .
صفحات پایانی کتاب ،ورق به ورقش تنم را لرزاند و اشک را در چشمانم دواند .
آه اِرمیا!
کاش دریا را به ماهی ها برگردانند یا ماهی ها ،دریای خویش بیابند!

        

          نادرخان ابراهیمی ،به گونه ای واژه ها را کنار هم می چیند که هرکلمه و جمله اش روحت را به پرواز سوق میدهد .
انگار ملاصدرای شیرازی را اکنون  جور دیگر میشناسم و از لطافت و بزرگواریش،غرق در شنای رویا می شوم.
امانتی از مردی در تبعید ابدی در آغوش گرفته ام و آن را به تبعید خویش در آورده ام ؛رویا!
و امیدوارم خوب امانت داری باشم برای رویاهایم و آنگونه عمل کنم که محمد صدرای شیرازی کرد.
        

          مجموعه پندهای اخلاقی که بهت یادآوری میکنه تمام ادعاهات پوچه!
انقدر عقبی که باید برای رسیدن که هیچ برای باقی موندن در مسیر بدویی!
ما کجای کاریم رفیق:)
        

          جمله های عمیقی در متن وجود داشت که میشه ساعت ها بهش فکر کرد !
اما نمیشه اینهمه تاریکی در یک انسان جمع بشه!
چطورمیشه که انسان انقدر غرق در مرگ بشه که زندگی براش بی معنی بشه؟
حتی امید به یک حیات مجدد و نو براش ته زجر باشه؟
برای من درک این همه بی معنی بودن سخته و در واقع به نظرم تبدیل شدن به پیرمرد خنزرپنزری نتیجه تمام تاریکی ها و بی معنی بودن هاش بود.
        

          آدمی تا چه حد می تواند غرق جهالت باشد؟
چگونه می تواند دریای محبت را به دنیای رذالت بفروشد؟
حقیقتا سخت در شگفتم از آن همه گوش هایی که نَشِنید و چَشم هایی که ندید!
جمله ای  از امیرالمومنین جانم را می سوزاند:ای کاش هرگز شما را نمی دیدم و نمی شناختم!
فکر می کنم ما چه کردیم؟!
ما هم معرفت را به فراموشی رهسپار کرده ایم و غفلت  را هم مسیر زندگی ها طی کردیم.
آیا فرزند علی(ع)هم آرزو خواهد کرد که ای کاش هرگز ما را نمی شناخت؟!
وای بر ما اگر چنین باشد!
آن وقت چگونه پاسخگوی  ادعای عشق خود باشیم؟
آن وقت چگونه حکم دلدادگیمان امضا کنند؟!

پ.ن:پیشنهاد می‌کنم قبل دل سپردن به صفحات الغارات ،جان را  به علی از زبان علی(ع) بسپارید ،آنگاه دردهای الغارات بر روح علی (ع)بیشتر درک خواهید کرد.


        

          افسوس میخورم برای تمام سال هایی که نمیدونستم،
نمیفهمیدم و دور بودم....
از خوندن لذت بردم و یادگرفتم؛این مهم ترین چیزی بود که تجربه کردم.
و بعد از صفین ،صفحات کتاب رو با بغض خوندم.آه از غفلت....💔


        

          از اون کتابهاییه که هر معلمی ،لازمه که بخونه.
لازمه هر چند وقت یکبار به مرورش بپردازه.
از اون کتابا که هر بار بخونیش مطمعنا بیشتر یاد میگیری.
        

          توی صفحه های کتاب، تشنه ی این بودم که یک گوشه ،توی یک خط  برگشت دختران وطن  رو مژده بده و سیرابم کنه .من با هر دست و پا زدن اهالی مجلس منتظر یک نتیجه بودم اما نشد.تلخه اما دختران قوچان ،زنان باشقانلو ،فرزندان ایران،دختران و زنان این مرز وبوم هرگز برنگشتند.یعنی سال‌هایی بعدتر از اون زمان حتی به اندازه ی یک بار دیگه در آغوش گرفتن مادراشون ،بوییدن خاکشون،دیدن اشک پدراشون بهشون فرصت داده نشد!