یادداشت‌های Marziyeh Alishahi (6)

          کتاب یک روزه‌ی دوست داشتنی🥫🧊

در عین سادگی، مفاهیم به شدت قابل تاملی داشت. وسط ماجراهای کتاب هزار بار از دست ایرانی جماعت حرص خوردم، انگار خودم هم جزئی از کتاب بودم.

مرا ببرید پارک، می‌خواهم درخت‌ها و گل‌ها را ببینم، می‌خواهم پرنده‌ها را ببینم، می‌خواهم نوه‌هام را ببینم، پیش از آنکه دنیا برایم تاریک شوم.

مربای شیرین | هوشنگ مرادی کرمانی
        

          از فصل‌هایی که زیادی علمی میشد خیلی خوشم نیومد اما در کل کشش داشت و جلو بودن نویسنده از زمانه به شدت جالب بود 
        

          با خوندن این کتاب فهمیدم اصلا ژانر تاریخی مورد پسندم نیست😂💔

•| راجع به دوران فرمانروایی کوروشه که پانته‌آ رو هنگام فتح بابل به اسارت میارن ایران. کوروش حاضر نیست پانته‌آ رو به عنوان پیشکش بپذیره و می‌فرستتش خونه‌ی آراسپ و ادامش... که اسپویل نشه🫴🏻

به طور کلی قلم آنچنان قوی نیست، انتظار خوندن شاهکار ادبی نداشته باشید. اما قابل پذیرشه، توصیفاتش زیاده و دیالوگ‌های اضافی هم زیاد داره. احتمالا به خاطر اینکه می‌خواسته حقایق تاریخی رو استفاده کنه.

اگه رمان تاریخی دوست داشته باشید می‌تونه پسندتون باشه 
راستی داستان عاشقانه‌اس.
        

          در ستایش بوف کور

اولین باری که این کتاب رو خوندم، ۱۶ سالم بود. 
هرچی می‌خوندم بیشتر نمی‌فهمیدم؛ فقط چون یکی گفته بود شاهکاره و باید بخونم، می‌خوندمش. 
ازش بدم اومد. رفتم یه کلاسی بهم گفتن بوف کور بی‌نظیره. 
سال دوازدهم معلمم گفت آن‌چنان هم بی‌نظیر نیست.
پارسال استاد محفلم گفت چرت و پرته.
و من یاد گرفتم که بوف کور چیزی جز یک داستان غیرقابل فهم که اسم سوررئال رو به دنبال خودش می‌کشه نیست!
اما امروز، این کتاب رو با تمام اون پیش زمینه‌های ذهنی به اتمام رسوندم. من این کتاب رو بیشتر از آثار چخوف که نویسنده مورد علاقمه دوست داشتم.‌
اصلا داستان غیرقابل فهمی نیست، اصلا! اما یک سری پیش زمینه‌ها برای خوندنش لازمه. در مرحله اول باید عناصر سوررئال رو بشناسید. در مرحله دوم باید حداقل مقداری از شاهکارهای دنیا رو خونده باشید و بعد سراغ این کتاب بیاید. این کتاب زمان داره، سنِ فهم ادبی خاصی نیاز داره و لطفاً با حرف‌های قاطعانه‌تون مردم رو از این شاهکار در ادبیات سوررئال زده نکنید.🫶🏼
و چیزی که برام در خوانشش عجیب بود این بود که هنگام خوندن، اصلا متوجه گذر صفحات نمی‌شدم.
        

          فکر می‌کنم این کتاب چیزی بیشتر از کتاب کودکانه.
تا جایی که یادمه، اولین باری که خوندمش ۱۷ سالم بود. دیگه کودک نبودم اما باز هم آنچنان نفهمیدم.
دفعه دوم که خوندمش اواخر ۱۹ بودم و  فقط در وصفش میگم هرچی هست چیزی فرای کودکیست.
        

          نوشته‌ای از ناباکوف پشت کتاب اومده: « اگر کسی مسخ کافکا را چیزی بیش از یک فانتزی حشره‌ای بداند، به او تبریک می‌گویم. چون به صف خوانندگان خوب و بزرگ پیوسته است.»
دلم برای گرگور بارها و بارها سوخت. در تمام مدت خواندن کتاب کنارش بودم و در تنهاییش شریک. فکر می‌کنم اگر کتاب ادامه پیدا می‌کرد؛ به جایی می‌رسیدم که اگر سوسکی ببینم بشینم و گرگور صداش کنم و بهش بگم، ایرادی نداره، من می‌میفهمم که تنهایی و رنج می‌کشی.
اما چه کنم که مثل گرته همچنان از قیافه هرچی سوسکه می‌ترسم.