در ستایش بوف کور

اولین باری که این کتاب رو خوندم، ۱۶ سالم بود. 
هرچی می‌خوندم بیشتر نمی‌فهمیدم؛ فقط چون یکی گفته بود شاهکاره و باید بخونم، می‌خوندمش. 
ازش بدم اومد. رفتم یه کلاسی بهم گفتن بوف کور بی‌نظیره. 
سال دوازدهم معلمم گفت آن‌چنان هم بی‌نظیر نیست.
پارسال استاد محفلم گفت چرت و پرته.
و من یاد گرفتم که بوف کور چیزی جز یک داستان غیرقابل فهم که اسم سوررئال رو به دنبال خودش می‌کشه نیست!
اما امروز، این کتاب رو با تمام اون پیش زمینه‌های ذهنی به اتمام رسوندم. من این کتاب رو بیشتر از آثار چخوف که نویسنده مورد علاقمه دوست داشتم.‌
اصلا داستان غیرقابل فهمی نیست، اصلا! اما یک سری پیش زمینه‌ها برای خوندنش لازمه. در مرحله اول باید عناصر سوررئال رو بشناسید. در مرحله دوم باید حداقل مقداری از شاهکارهای دنیا رو خونده باشید و بعد سراغ این کتاب بیاید. این کتاب زمان داره، سنِ فهم ادبی خاصی نیاز داره و لطفاً با حرف‌های قاطعانه‌تون مردم رو از این شاهکار در ادبیات سوررئال زده نکنید.🫶🏼
و چیزی که برام در خوانشش عجیب بود این بود که هنگام خوندن، اصلا متوجه گذر صفحات نمی‌شدم.
      

        فکر می‌کنم این کتاب چیزی بیشتر از کتاب کودکانه.
تا جایی که یادمه، اولین باری که خوندمش ۱۷ سالم بود. دیگه کودک نبودم اما باز هم آنچنان نفهمیدم.
دفعه دوم که خوندمش اواخر ۱۹ بودم و  فقط در وصفش میگم هرچی هست چیزی فرای کودکیست.
      

        نوشته‌ای از ناباکوف پشت کتاب اومده: « اگر کسی مسخ کافکا را چیزی بیش از یک فانتزی حشره‌ای بداند، به او تبریک می‌گویم. چون به صف خوانندگان خوب و بزرگ پیوسته است.»
دلم برای گرگور بارها و بارها سوخت. در تمام مدت خواندن کتاب کنارش بودم و در تنهاییش شریک. فکر می‌کنم اگر کتاب ادامه پیدا می‌کرد؛ به جایی می‌رسیدم که اگر سوسکی ببینم بشینم و گرگور صداش کنم و بهش بگم، ایرادی نداره، من می‌میفهمم که تنهایی و رنج می‌کشی.
اما چه کنم که مثل گرته همچنان از قیافه هرچی سوسکه می‌ترسم.