یادداشت‌های محمد هادی گودرزی (11)

          از من جدا مشو که توام نور دیده ای
آرام جان و مونس قلب رمیده ای
        

          نگاه کن که غم درون دیده‌ام
چگونه قطره قطره آب میشود
چگونه سایهٔ سیاه سرکشم
اسیر دست آفتاب میشود
        

          خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو
به دو نقش و به دو صورت به یکی جان من و تو 
داد باغ و دم مرغان بدهد آب حیات
آن زمانی که در آییم به بستان من و تو
        

          من از عهد آدم تو را دوست دارم

از آغاز عالم تو را دوست دارم

چه شبها من و آسمان تا دم صبح

سرودیم نم نم: تو را دوست دارم

نه خطی، نه خالی! نه خواب و خیالی!

من ای حس مبهم تو را دوست دارم
        

          قرار نبود هر چی قرار نیست بشه
        

          چشمان من به دیده او خیره مانده بود
رخشید یاد عشق کھن در نگاه ما

آھی از آن صفای خدایی زبان دل
اشکی از آن نگاه نخستین گواه ما

ناگاه عشق مرده سر از سینه برکشید
آویخت ھمچو طفل یتیمی به دامنم

آنگاه سر به دامن آن سنگدل گذاشت
آھی کشید از سر حسرت که : این منم

باز آن لھیب شوق و ھمان شور و التھاب
باز آن سرود مھر و محبت ولی چه سود

ما ھر کدام رفته به دنبال سرنوشت
من دیگر آن نبوده ام و او دیگر او نبود
        

          بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم

شدم آن عاشق دیوانه که بودم
        

          فلک سیاره بخت من اندر آسمان گم شد
همایونی، سهیلی داشتم اندر خزان گم شد
        

          تو به من خنديدي و نمي دانستي
من به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدم
باغبان از پي من تند دويد
سيب را دست تو ديد
غضب آلود به من كرد نگاه
سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
و تو رفتي و هنوز،
سالهاست كه در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تكرار كنان مي دهد آزارم
و من انديشه كنان غرق در اين پندارم
كه چرا باغچه كوچك ما سيب نداشت
        

          چه جرم رفت که با ما سخن نمی گویی
جنایت از طرف ماست یا تو بد خویی
        

          دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را…..