یادداشت‌های محمد قدیانی (9)

          کتاب جالبی بود در حوزه طنز نویسی. پر بود از گفت و گو های کوتاه و مفید با اشخاص و نویسندگانِ حوزه طنز ادبیات و رادیو. مشخصاً برای طنزنویسان و افرادی که به دنبال تجربه ی نویسندگان پیشین در حوزه طنز هستند، مطالب خوبی دارد. کتاب در واقع آموزش طنز نویسی نیست، ولی میشود نکته برداری هایی برای نوشتن طنز از این کتاب انجام داد.
        

          یک کتاب آرام کننده دیگر از نوربری...
در حال و هوای کتاب قبلی اش(پاندای بزرگ و اژدهای کوچک) بود. اما قطعا دیالوگ ها و خرده روایت ها و داستان های کتاب قبلی، از این سری بهتر و گیرا تر بود. ولی هم‌چنان همان اثر گذاری و شیوه ی سخنوری خود را حفظ کرده.
 بخوانیم؟
قطعا...
        

          -سرخ پوست- یکی از بهترین فیلمنامه های ایرانی برای تمرین فیلمنامه نویسی، آشنایی با فیلمنامه و ساختار نوشتار آن است.یک فیلمنامه کامل و استاندارد،با داستانی گیرا که احتمالا اکثر تان با فیلمش آشنا هستید و تماشا اش کرده اید.می شود این اثر را به عنوان الگوی درستی برای الهام گیری در نظر گرفت.اگر علاقمند به سینما یا فیلم نویسی هستید یا دانشجو هستید و دنبال متنی برای تمرین فیلمنامه می گردید، این شما و این سرخ پوستِ نیما جاویدی.
        

          به عنوان اولین کتابی که از (فاصل نظری) میخونم، تجربه ی بسیار خوبی بود.نوع نگاه خاصی به جریان شعر دارند.چیزی مانند شعر نو ولی در تم شعر کهن.ذوق زده شدم برای خواندن کتاب های دیگرش.
        

          این کتاب تموم شد ولی نتیجه ش برای من شروع چیز های دیگر بود.داستان هایی که داشت انگار همه مون یه روزی زندگیش کردیم داخل تاکسی.به وقت خودتون احترام بزارید و این کتاب رو حتما بخونید.
داستانها کوتاهند ولی پر مفهوم.میشه در یک سفر یا در چند ساعت خوندش
        

          اولین بار که این کتاب را خواندم، سه چهار سال پیش بود. هنوز مزه اش در زیر زبانم مانده. تبلیغش را آن زمان از تلویزیون دیده بودم و وقتی که در قفسه کتابخانه رویتش کردم، بلافاصله برداشتمش. یادم است دو روزه خواندمش و بعد از آن در قفسه کتابخانه قرارش دادم. تا اینکه پارسال زمانی که از کنارش رد میشدم، دوباره دیدمش و دلم نیامد یکبار دیگر نخوانمش. پس بار دیگر شروع کردم به خواندش. حیف است این کتاب خوانده نشود، حیف است دیده نشود، حیف است شنیده نشود. کتاب، کتاب شریف و زیباییست که ما را به آن دورانی که ندیده ایم و حضور نداشتیم، می برد. دورانی چه خوب یا بد، ولی جزئی از تاریخ ما است.
        

          یک سفرنامه شیرین از کشور سوئیس.
در کنار سفرنامه هایی که از آقای ضابطیان خوندم، این هم یکی از بهترین سفرنامه ها بوده و هست.روایت های جذاب از روزمرگی های یک خانواده چند نفره، در کشوری دور از وطن، و دست و پنجه نرم کردن با تمام مصائب و سختی های زندگی در خارج از کشور خود. بدون نقد و نظر و قضاوت شخصی، بدون اغراق و بدون تجمل گرایی. در مدت خوانش کتاب، در سوئیس سیر خواهید کرد.
        

          تموم شد ولی در ذهنم باقی موند
کتابی بود  پر از سیاهی و تاریکی که شایددر نگاه اول  زده تون کنه ولی هرچی جلوتر می‌رفت  آدم بهش عادت می کرد و اون به جزئی از داستان تبدیل میشه.
در مورد داستان هم،داستانی داشت و نداشت! می شود گفت فقط ذهنیات یک آدمی بود درباره خودش و دنیای ساخته ذهنش...
نمی دانم...
        

          آثار بکمن نیاز به تعریف ندارد. (مردی به نام اوه) کتابی بسیار عمیق و انسانی است که خواندنش ما را غرق در خودش می کند.ماجرای تلاش های کوچک و بزرگ اوه برای رسیدن به همسرش،ماجرای گربه همراهش،ماجرای همسایه های اطرافش و ...
*در خواندن این کتاب تردید نکنید*
حتماً کتاب را با ترجمه  *فرناز تیمورازف* بخونید