یادداشت‌های سید (53)

          به نظرم جالب بود و از پرده سوم به بعد جذاب‌ هم شد.
ولی باید در نظر گرفت که شکسپیر خوندن فاز و مود خاصی می‌طلبه.
        

          اگر به این حوزه علاقه دارید بخوانید. کار خوبی است. جالب‌ترین چیز برای من در کتاب تفاوت نگاه مولف و آگامبن در تفسیرشان از دانته است. آگامبن در ملکوت و جنت یک چیز می‌‌گوید این‌جا چیز دیگری روایت می‌شود.
        

          تصویرگری بهتر شده و داستان هم داره در میاد به اصطلاح‌. جذابیت و کشش بیش‌تری داره داستان حتی برای من که مخاطب سنی این کتاب نیستم. اون نگاه منفی نسبت به دیگری و جهان شرق هم کم‌رنگ‌تر از جلد اول و دوم شده.
        

          به خاطر علاقه‌ام به نویسنده کتاب را خواندم. داستان‌ها خوب بود، بد نبود. نقطه‌ی ضعف بسیار مهم در کتاب غلط‌های مکرر چاپی است و با توجه به این که کتاب برای بچه‌های دوره‌ی راهنمایی است شاید نتواند تشخیص دهد که جمله‌ی درست به چه شکل است. این حجم از بی‌دقتی را می‌گذارم پای نشر و مجموعه‌ای که حساب و کتاب ندارد و بر میراثی گران‌بها نشسته و تیشه به ریشه‌ی درخت اعتبار آن می‌زند. 
        

          شاهکار.
یوزف روت مخاطب را معطل نمی‌کند. حرف گزافه نمی‌زند. واضح و سرراست. 
حتماً پیش یا پس از خواندن ایوب کتاب مقدس هم کنار دستتان باشد و از کتاب‌های حکمت، بخش ایوب را بخوانید. 
فصل ۱۳ جایی که مندل سینگر شروع به کفر گفتن می‌کند گویی که خود نیز یک متن مقدس یا در کم‌ترین حالت مانیفست است. 
ایوب و یوزف روت به قطع یکی از بهترین رمان‌ها و رمان‌های تاریخ ادبیات‌اند که کم‌تر دیده شده‌اند.
        

          
‌ کتاب را امسال به بهانه‌ی تولّد از دوستی عزیز هدیه گرفتم. در صف همه‌ی کتاب‌های خوانده نشده در صدر نشاندم و بعد از اتمام دو کتاب که تا نیمه رفته بودم پس از شام شروع کردم. بی‌وقفه ادامه دادم تا الان. عجب زلال بود.
‌
"... آدم همواره دوست دارد هنگام کتاب خواندن کمی از خودش فاصله بگیرد، سفر کند."

        

          چند روز پیش از شروع جنگ اسرائیل و ایران در محل کارمان بنا بر سنتی که هر ماه یکی از همکاران حول محور یک کتاب برای باقی همکاران تجربه‌ی خواندنش را به اشتراک می‌گذارد من از این کتاب حرف زدم. بعد از این که جنگ شروع شد با خودم گفتم بهترین فرصت برای بازخوانی وضعیت استثنایی است. شاید بتوان گفت ما همیشه در وضعیت استثنایی بوده‌ایم اما اکنون بعد از جنگ پنجره‌ای باز شده تا نسبت خودمان با امر سیاسی، سیاست، دولت و قانون را بررسی کنیم. پیشنهاد می‌کنم با تأمل و تحمل بالا سراغ آگامبن بروید.
        

          با شروع کتاب به سال ۹۷ و کلاس طرح نهایی دکتر معینی پرتاب شدم. جایی که شاید بهترین کلاس دوران لیسانس برای من بود و بحث‌های نظری حول متن و رویکردهای تفسیری و تحلیل گفتمان و هرمنوتیک برای بار اول به گوشم می‌خورد. اکنون که دوباره بعد از مدت‌ها با خواندن، درگیر مسئله‌ی متن و معنا شدم حسی شبی به نوستالژی بود.
اما از این حرف‌ها که بگذریم  خواستم مطلبی مفصل بنویسم که کتاب چیست و چه می‌جوید ولی یادداشتی پیش از من در مورد همین کتاب در بهخوان منتشر شده که از من وظیفه‌ای اگر باشد را ساقط می‌کند. پیشنهاد می‌کنم که آن متن و این کتاب را بخوانید. 
        

          قرمز را زمانی که در یک کتاب‌فروشی کار می‌کردم به پیشنهاد یکی از مشتریان بسیار اهل کتاب خواندم. کاری بسیار قدر و جذاب. حرف اضافه‌ای ندارد و چیزی هم توی ذوق نمی‌زند.  از آن نمایش‌نامه‌هایی که نمی‌شود زمین گذاشت. 
دیشب آخرین اجرای آن را تماشا کردم. اگر مجدد اجرا شد از دست ندهید. 
        

          کار خوبی بود. آلبر کامو در هر ژانری که نوشته موفق بوده.
        

          تو ایام جنگ تمومش کردم. کار خوبی بود. یه کار کم و بیش تخصصی به حساب میاد. باید قبلش از کتاب مقدس و تاریخش و دین یهود اطلاعاتی آدم داشته باشه که این کتاب براش جالب باشه در غیر این صورت خیلی خسته‌کننده می‌شه.
        

          چقدر از نثر کاظم رضا لذت بردم. عجب نویسنده‌ی کم‌ بهاداده شده‌ای یا همون آندرریتد. فقط می‌گم برید بخونید و ببینید این نابغه چه کرده!
        

          بالاخره بعد از چندین سال طلسم نخواندنش شکست. هر بار که اراده کردم بخوانم داستانی پیش آمد که کتاب را به اجبار کنار گذاشتم. 
بسیار عالی و جذاب. ترجمه‌ای خوب از مدیا کاشیگر و طرح جلدی که در قیاس با ناشرین دیگری که این کار را منتشر کرده‌اند بسیار برایم جالب‌تر و معنادارتر بود.
در مورد رمان چیزی نمی‌گویم چون گمان می‌کنم حرف زدن از چنین آثاری کاری است بسیار دشوار که نه شاید خیلی مجاز باشد و نه من توانایی اضافه کردن چیزی به همه‌ی آن‌چه تا پیش از این گفته شده. تنها به ذکر این نکته بسنده می‌کنم که کاش کسی که کامو نخوانده مثل من هر بار کتابی را انتخاب نکند و بخواند و پروژه‌ی کامو که در فرم‌های مختلف امتحان خود را پس داده به شکلی بخواند که چیزی بیش از آن‌چه که من دست‌گیرم شد گیرش بیاید. 
        

          نثر شاعرانه‌ی کاظم رضا امان نمی‌دهد که کتاب را زمین بگذارید. بسیار زیبا بود.
        

          چقدر یه نویسنده می‌تونه در عین سادگی و ایجاز و اختصار باعث بشه لذت ببری!
پیشنهاد می‌کنم بخونین. 
        

          این کتاب هدیه‌ی یکی از مدیران مجموعه‌ی ایران کتاب بود در شب جشن پایان سال. از آن‌جا آن شخص را فردی باهوش و نکته‌سنج می‌دانم بسیار کنجکاو بودم که چرا برای کتاب هدیه دادن این کتاب را انتخاب کرده.
از آن دست کتاب‌هایی است که فقط می‌توانم همین را در موردش بنویسم که حتماً بخوانید و نه بیش از این. چرا که این کتاب بیش از آن که قابل نوشتن باشد اندیشیدنی است. اگر خوانده باشید یا بخوانید احتمالاً با من هم‌نظر خواهید بود. 
        

          خوندن داستان‌های تن‌تن رو گذاشتم بین باقی کتابا که ذهنم رو استراحت بده. به خاطر شوق خوندن جلد بعدیشم که شده کتابی که دست می‌گیرم رو زودتر تموم می‌کنم.

        

          بی‌نهایت جالب و جذاب. قلم تورگنیف من یکی رو که پای کتاب می‌خکوب کرد. جدیتی که نثر جاری بود بیش از هر چیز دیگه‌ای من رو جذب خودش کرد. ترجمه‌ی بسیار خوب مهری آهی هم با وجود گذشت ۷۰ سال هم‌چنان خوندنیه. همه موارد دست به دست هم دادن که این اثر عالی و خفن  باشه.
        

          در نسبت با جلد اول با داستان و تصویرپردازی بهتری مواجهیم ولی نکته‌ای که به چشم میاد محتوای بسیار خشن و شکار متعدد حیوانات که حتی جنبه‌ی سرگرمی داره تو ذوق می‌زنه. ولی خب باید انم در نظر داشت که ۷۰ سال پیش چنین نگاهی به حقوق حیوانات نبود.
        

          از جامانده‌های سال گذشته.
بسیار زیاد فاز ژرژ پرک رو گرفتم. با امثال پرک می‌شه فهمید که فرم در نوشتار چطو نمود پیدا می‌کنه. به نظرم بسیار کار قوی و خفنی بود.