یادداشت‌های مهدی (125)

          خیلی قشنگ بود. مضمونِ زیبا با نثری قصه‌گو و کنج‌کاوی‌برانگیز. من با این‌که حدس می‌زدم آخرش توی چه مایه‌هایی ختم می‌شه، ولی اعتراف می‌کنم نویسنده ماجراشو قشنگ‌تر از حدس من تمام کرد.
این‌که قصه‌ای رو بتونی در سیرِ داستان‌پردازی، پخته ارایه کنی، مزیته؛ این‌که شخصیت اصلی به ناامیدیِ محض نرسه و توانایی حل مسأله‌شو داشته باشه، مزیتِ دوم؛ و به‌نظرم پذیرشِ خودِ واقعی‌مون، هم‌اینی که هستیم، با همهٔ تفاوت‌ها و نقص‌هامون، و ارایه‌ش در قالبِ داستان کودک، مزیتِ فوق‌العاده‌ای فراتر از دیگر مزیت‌ها محسوب می‌شه.

من و دخترم از خوندنش لذت بردیم.
پی‌گیرِ سایر آثارِ پدیدآورنده‌های این کتابِ خوب هستم.
        

          ۲ ستاره دادم برای احوال خوب آخرای کتاب. ولی هر قصه، باید ماجراش منطقِ درستی داشته باشه. یه بچه‌مدرسه‌ای که اولِ قصه همه‌ش بدو بدو و زودباشه، یه‌هو چه‌طور شد که به «عجله کافی‌ست، آهسته‌تر کن» رسید؟ این گره و گره‌گشایی برای مخاطبِ کودک مهمه.
نگفتن و مسکوت گذاشتنِ این بخش از ماجرا، نقصه.
        

          پر از کنایه‌های فرامتنی.
        

          نقاشی‌های جذابی داره؛ اما سیرِ ماجرای قصه‌ش خوب قوام پیدا نکرده. یعنی وقتی نویسنده قراره از سررسیدنِ یک دوستِ پایه برای خارپشت‌کوچولو حرف بزنه، باید چند مورد رو تعریف کنه که هر یک به دلیلی منجر به دوستیِ کامل نشه. یعنی چند تا دوست سر برسه که هر یک نقصی داشته باشه تا دوستی سر نگیره؛ و بعدش سر و کلهٔ راسو پیدا بشه که یک دوستِ تمام و کمال و حامی برای خارپشته. خب این سیر اتفاق نیفتاده. 
        

          بی‌معنی. اون‌قدر بی‌معنی که حتا انگار داستان ناقصه.
        

           یکی از موضوعاتی که در حوزهٔ کودک، موضوعیت داره و درباره‌ش چندین کتابِ خوبِ کودکانه منتشر شده، راست‌گویی و تقویتِ جرئت برای راست‌گفتنه.
این چندمین کتابه که در این‌باره خونده‌م. کتاب‌خوندن برای بچه‌ها در تقویتِ محاسنِ اخلاقی، هم‌چون پرهیز از دروغ، مفید و تأثیرگذاره؛ ولی بچه‌ها باید این محاسن و پرهیزکاری رو توی رفتار ما پدرمادرها به‌وضوح مشاهده کنند؛ تا بل‌که یاد بگیرند.
        

          من که طرف‌دار ایده‌پردازی‌ها و کتاب‌های والری گورباچف هستم. طرز نگاه و ماجراپردازی‌هاش برای مخاطبِ کودک معرکه‌ست. این کتاب هم یکی از خوب‌های این نویسنده‌ست. کتابی که از موقعیتِ معمولی و بازیِ کودکانه، ماجراجویی و قصه‌پردازی درآورده. با تصاویر و نقاشی‌هایی جذاب و خوش آب و رنگ.
        

          من ترجمهٔ خانم نورا حق‌پرست از این کتاب رو خونده‌م که توسط انتشارات کانون پرورش فکری کودک و نوجوان منتشره شده بود.
قصه‌ای خوب و کودکانه و البته به‌طرزِ زیرپوستی و خلاقانه‌ای آموزنده. این‌که جوری قصهٔ کودک بنویسی که ظرفیتِ نمایشی داشته باشه مزیته؛ و این‌که طنازانه بنویسی تا کودک بتونه طنزشو فهم کنه، مزیتی دیگر.
پیش‌تر، از این نویسنده کتاب «کوچولوی گمشده» رو خونده بودم که اونو هم خانم «نورا حق‌پرست» ترجمه و کانون منتشر کرده بود. اون کتاب هم بامزه و خوب بود.
        

          دیگه دارم به این نتیجه می‌رسم کتاب‌هایی که مهسا ملک‌مرزبان برای ترجمه و نشر انتخاب می‌کنه تلف و هَدَره. تجربه شد دیگه سمتِ انتخاب‌های این خانوم نرم؛ حتا اگه رولد دال بوده باشه.
        

          این ازجمله کادوهایی بود که برای تولد خواهرزاده‌م خریدم.
http://www.30book.ir/Book/56900/مجموعه-قصه-های-سوته-یف-16جلدی%20نخستین
نسخه‌ای که خریدم چاپ نشر نخستین بود. ساده و بامزه بود. مفاهیمی چون صبر، کمک، ایثار و فداکاری، هم‌کاری، قناعت و... رو با زبانی خیلی ساده و البته قصه‌گو مطرح کرده. شونزده جلد کتاب‌چه. وقتی دنبال کتاب می‌گشتم وسواس داشتم نقاشی‌هاش قشنگ باشه و جنس ورق، باکیفیت و روغنی باشه. قبل از کادو کردن، مشغول و غرق کتاب‌ها بودم که سر بالا کردمو دیدم هم‌سرم هم غرق شده توش.
        

          درک نمی‌کنم این قصه چه پیامی برای کودک داره. انتشارات «آرمان رشد» مدعی‌یه کتاب «نوازش سحرآمیز» مهارتِ نه گفتن رو یاد می‌ده. به‌نظر من ادعای چاخانی‌یه. ماجرای قصه، منطقِ درست‌درمونی نداره.‏
قورباغه‌ای التماس می‌کنه تا دخترک نوازشش کنه. بعد از نوازش، قورباغه تبدیل به شیری می‌شه که به‌ش حمله‌ور می‌شه. بعدش سروکلهٔ یه پریِ موتور‌سوار پیدا می‌شه که دخترک رو پروانه می‌کنه تا بتونه سرِ شیرِ هیولا رو ناز کنه تا شیره دود بشه بره هوا و از دستش خلاص شن. به‌نظرم پری‌خانوم جادوگر هستن که ناشر توی ترجمه مجبور شده پری معرفی‌ش کنه. به‌هرحال داستان که مسخره‌ست.‏

مهارت‌آموزیِ نه گفتن هم ربطی به این قصه نداره.‏
        

          قصهٔ ساده‌ای داره که برای خردسالان نوشته شده. ماجراش زیادی ساده‌ست ولی گرم و لطیفه. پدر و مادرِ لاک‌پشت‌کوچولو برای کمک به مادربزرگ که لاکش شکسته باید برن، و لاک‌پشت‌کوچولو پیش دوستش خرگوشی می‌مونه تا برگردن.
مث یه محصولِ یه‌بارمصرف ازش استفاده کردمو از 
<a href="https://taaghche.com/book/79010/%D9%BE%DB%8C%D8%B4-%D9%85%D9%86-%D8%A8%D9%85%D8%A7%D9%86">طاقچه</a> برای دخترکم خوندمش. ترجمه‌ای که خوندم ناشرش دانش‌نگاران برنا بود.
الان توی گودریدز متوجه شدم نویسنده‌ش ایرانی‌یه که آلمانی شده و سال‌ها توی افریقاست.
        

          بعضی قصه‌ها یه آرامشِ خاطری در ذات‌شون هست که حال آدمو خوب می‌کنه. مهربانیِ شخصیت‌هاش نسبت به هم و این‌که هوای هم‌دیگه رو دارن، مایهٔ دل‌گرمی‌یه. این داستان هم از اون قصه‌هاست. من از اپلیکیشن طاقچه خوندمش و دخترکِ چاهارساله‌م واکنشِ خوبی به ماجراش نشون داد. نویسنده که تصویرگر و گرافیستِ معروفی‌یه فضای صمیمانه‌ای رو برای قصه‌ش مهیا کرده. دوست دارم بقیهٔ مجموعه‌کتاب‌های داگلاس رو هم بخونم.
        

          بیش از اون که کودکانه باشه، بزرگانه‌س. بعید می‌دونم یه کودک یا نوجوان، عمق ماجرا رو طوری که ما بزرگ‌سال‌ها درک می‌کنیم، فهم کنه.‏
        

          هنوز بعد از این‌همه سال از شهادت‌ش ناشناخته و غریب. می‌شه خردک اطلاعی از رفتار و منش و سلوک این مرد کسب کرد و عاشق‌ش نشد!؟
        

          داستانِ بچه‌بزی که برای پیدا کردنِ علف‌های شیرین از کنار مادرش فاصله می‌گیره و بی‌حواس دور می‌شه. متوجهِ اطرافش نیست. فقط خیرهٔ زمین و دنبالِ علفِ شیرینه. توجهی نسبت آسمونِ زیبا و طبیعت و پرنده‌ها نداره. در داستان توضیح داده شده که بز کوچولو باید نسبت به زیبایی‌های مسیر هم توجه می‌داشت؛ هم برای لذت و هم برای گم‌نشدن.