یادداشت‌های علے اَلِفـــــ (11)

          جز یکی دو بیت، نه از نظر زبانی و نه مضمونی و مهم‌تر نه شور و شوق شاعرانه، چیزی نداشت.
        

          قبلاً پراکنده از اندیشه فولادوند شعرهایی خوانده بودم و به نظرم لحظه‌های عاطفی و تعابیر شاعرانه‌ای داشت و به عنوان یه خواننده که شعر رو به صورت فنی بلد نیست از خوندنش لذت بردم؛ طبعاً گمان کردم استثناست. ولی این کتاب در مجموع کتاب خواندنی بود و با شعرهایی که به ابعاد وجودی انسان و تجربیاتش می‌پردازد. حال و هوای شعرها و تعابیرش رو دوست داشتم.
        

          کتاب خوبی دربارۀ «مدیریت پژوهش» در حوزه علوم انسانی است. با بینش و تسلط به تاریخ علم، ریزبینی و ارائۀ پیشنهادات جدید، افق‌های خوبی برای ارتقای پژوهش باز می‌کند.
        

          مجموعۀ داستان کوتاه خوبی بود؛ ایده‌های متنوع، زبانِ مناسب، ویرایش شده، شکل دادن پیوستگی مفهومی بین داستان‌ها در عین تمایز کامل، توصیفات خوبی از جزئیات زندگی روزمره، و البته از این که در هر داستان المانی ریز از داستان نخست مجموعه قرار داده بود خوشم آمد.
        

          در واقع یک مصاحبه است و برای من کمی دور از انتظار که مصاحبه این قدر آشفته، پراکنده و بدون پرداخت جدی بود؛ نکات و تیترهایی که بدیو اشاره کرد، هر کدام و ربط‌شان به یکدیگر و... می‌توانستند اگر امکان تفصیل نیست لااقل سرسری طرح نشوند. بیشتر مثل چک نویس یادداشت برای یک روزنامه عمومی بود.

از سانسورها که بگذریم، ترجمه هم روان و ویراسته نبود. 
(ترجمۀ نسخۀ انتشارات نیک فرجام که فاجعه‌آمیز بود)
        

          یک داستان جنایی-روان‌شناسی روان، تا حدی فراتر از تصورات خام، با پیچش‌های مناسب؛ خواندنش جذاب بود. برایم ارزشمند بود که همۀ شخصیت‌های داستان خاکستری و شریک خطاهای خودشان بودند.