یادداشت‌های فائزه (7)

          اگر به بچه های قالیباف خانه و خمره ۵ بدم به این ۳ میدم شایدم ۲/۵. شاید چون خیلی اهل داستان کوتاه نیستم یا شاید چون فضای روستایی و قدیمی اونهارو خیلی بیشتر می‌پسندیدم. ولی بازم خوب بود. 
        

          صوتی شو گوش دادم. با لهجه‌ی کرمونی . انگار توی روستا با نمکو و و خجیجه بودم و همراه با اونها فقر و تنهایی رو حس میکردم. شاید مازوخیستی باشه یکم ولی خیلی دردناک بود و خیلی قشنگ و من خیلی لذت بردم. :)
        

          من این کتاب رو صوتی گوش دادم. جدا از اینکه با صدای هوتن شکیبا خیلی خوب صداگذاری و خوانش شده بود خود کتاب هم جالب بود. شاید ذائقه ی ایرانی من و بقیه، طنز موقعیت مضحک این کتاب رو کاملا درک نکنه  و کتاب‌های طنزی مثل دایی جان ناپلئون یا سری آبنبات‌ها که بیشتر روی طنز کلامی متمرکز هستند رو بیشتر بپسنده؛ با این حال از شنیدنش لذت بردم. 
        

          به نسبت جلد های قبلی خیلی جذبم نکرد و پایان داستان مثل سریال‌های تلویزیونی ماه رمضان کلیشه‌ای بود. با این حال شوخی های جالب هم داشت و می‌شد تا حدودی از آنها لذت برد. 
        

          دیوانگی های این نویسنده همیشه خیلی جذاب بوده برام. 
اینکه موقعیت های دور افتاده و ناملموس رو چنین به تصویر می‌کشه که از واقعیت ها نزدیک تر میشن خیلی دوست دارم. 
شماره سه که دهن نداشت هنوز بعد از چند سال در ذهن من نقاشی می‌کشه و جهان تاریکش رو به روم نقش می‌بنده. 
        

          از بهترین کتابهای ایرانی که داستانش با تمام وجود به قلبم چسبید و خیلی خیلی دوسش داشتم. 
        

          راستش فضای کتاب و نثر جادویی و همه‌شو دوست داشتم. ولی خب کاش میشد با یکی صحبت کنم راجع بهش تا بیشتر معانی نمادهاش بفهمم.