یادداشت‌های rahilediba (6)

          انسان موجودی اجتماعی و به ذات تنهاست؛
مگر نه اینکه روح خالقِ تنها، درون آدمی دمیده شده است و توحید حقیقتی جدا ناپذیر از هستی انسان است.
آرامش از زمانی در وجود آدم جاری می‌شود که تنهایی خود را بپذیرد و در عین حال در ارتباطی انسانی و مسالمت آمیز، گاهی آمیخته با محبت و گاهی آمیخته با خشم و هر احساس ناخوشایند دیگر با هم نوعانش به زیستن ادامه دهد.
انسان با نیازهایش تعریف می‌شود و کماکان هیچ‌ برهانی این حقیقت را تغییر نمی‌دهد که ما هر یک در دنیای خودمان، خودمان هستیم و خودمان!
و نیازها فقط مارا با جهان و دنیای آدم های دیگر در ارتباط و پویا نگه می‌دارد.
چه غرق شدن در تنهایی و چه فرار از آن هر دو می‌تواند به یک اندازه به انسان آسیب بزند.
پس بهترین راه این است که نه خود را در آن بیفکنیم و نه از آن فرار کنیم!
‌و فقط اجازه بدهیم تنهاییِ لطیفمان کنارمان بنشینید؛
دستش را بگیریم، به اون عشق بورزیم و با او کنار دیگران زندگی کنیم.

#راحیل_دیبا 
۲ فرودین ۱۴۰۴
        

          وقتی به فصل سوم کتاب رسیدم 
از خودم پرسیدم:
چگونه می‌توان با از نو نگاه کردن بقا پیدا کرد؛
مگر نه اینکه تجربیات آدمی به او کمک می‌کند از چالش‌ها جان سالم به در ببرد؟
قضاوت نکردن بر اساس زندگی زیسته می‌تواند برای آدمیزاد تهدید آمیز باشد، به همین خاطر هست که با ترجیح می‌دهیم به همان دسته بندی های قبلیمان اعتماد کنیم تا بخواهیم از نو نگاه کنیم!
اما امروز فهمیدم 
اصیل بودن در کنار از نو نگاه کردن می‌تواند میان ما و دنیای اطرافمان رابطه سالمی ایجاد کند.
مشکل من با دنیای اطرافم به نظر می‌رسد همیشه همین بوده است؛ قضاوت کردن بر اساس دسته بندی‌های قبلی ذهنی، که هر بار دنیایم را محدود تر می‌کرد.
من آدم ها را بر اساس اشتباهاتشان و رویدادهای زندگیم را بر اساس خطاهایم دسته بندی می‌کردم و این زندگی را برایم سخت کرده بود.
اما حالا می‌دانم؛ 
آدم ها و اتفاقات هر چقدر هم که باهم نقاط مشترک داشته باشند، هر کدام جدید هستند و من باید هر آدمی را با ویژگی‌های منحصر به فردش و هر اتفاق را با عناصر جدیدش قضاوت کنم.
حالا به نظر می‌رسد هر آدمی لایق یک شانس و نگاه تازه از سمت ما است‌؛
چرا که هر آدمی با ویژگی‌هایش تعریف می‌شود، نه فقط یک ویژگی خاص که پیشتر ما را آزرده بود!
و یک اتفاق می‌تواند برای ما تجربیات تازه به همراه داشته باشد، هر چقدر هم که قبلاً زندگی را برایمان سخت کرده بود.

👤 راحـیلِ  دیبا 
        

          نان شب
        

          همه ما انسان‌ها در طول حیات خود، هریک به دنبال معنا و مفهومی برای زندگی خود هستیم، حتی اگر به این جستجو آگاهی نداشته باشیم!
برای فهمیدن معنای زندگی، فقط باید آن را زیست، همان‌طور که برای فهمیدن طعم انگور باید آن را چشید.
حقیقت هیچوقت یک مفهوم واحد نیست؛
بلکه حقیقت متشکل از مجموعه رخدادهایی است که در طول حیات، زنده بودن مارا تبدیل به زیستن می‌کند.
زیستنی که فراتر از فقط حفظ بقاء و دست و پازدن در طبقه اول و دوم هرم مازلو باشد...
راحـیل دیـبا
        

          پیش از این اثر کتاب‌های متعددی در باب فلسفه خواندم و بی‌شک پس از این اثر هم خواهم خواند.
ولیکن چیزی که از این اثر بیشتر از هر کتاب دیگه‌ای مرا شیفته خود ساخت، سبک تفکر و یا قلم نویسنده نبود،
بلکه این بود که موقع مطالعه این اثر احساس این را داشتم که در یک بعد از ظهر سرد زمستانی، توی یک کافه ارزان قیمت وسط شهر که پر از آدم‌هایی با سبک زندگی متفاوت و چهره‌های متفاوت است، پشت یک میز دو نفره با دو فنجان قهوه دبل اسپرسو و یک شکلات شیرین، در حال گفت و گویی گرم، صمیمی و دوستانه با آقای مارتین کلاین هستم.
فلسفه به خود خودی مکتبیست که انسان را از مسیری ثابت، ایمن و شیرین به مسیری پر پیچ و خم، خطرناک و تلخ و سخت و حتی گاها به یک کوره راه هدایت می‌کند و این خیلی خیلی مهم است که خواندن فلسفه را چگونه، با چه کسی و یا با چه کتابی شروع می‌کنید.
و در آخر توصیه میکنم
اگر در زندگیتان هیچ کاری نکردید و قصد هم ندارید کاری کنید، با یک تجدید نظر زودهنگام حتما مطالعه این کتاب را در لیست کارهایی که قبل از مرگ باید انجام دهید بگنجانید.
راحیل دیبا