یادداشت rahilediba

        انسان موجودی اجتماعی و به ذات تنهاست؛
مگر نه اینکه روح خالقِ تنها، درون آدمی دمیده شده است و توحید حقیقتی جدا ناپذیر از هستی انسان است.
آرامش از زمانی در وجود آدم جاری می‌شود که تنهایی خود را بپذیرد و در عین حال در ارتباطی انسانی و مسالمت آمیز، گاهی آمیخته با محبت و گاهی آمیخته با خشم و هر احساس ناخوشایند دیگر با هم نوعانش به زیستن ادامه دهد.
انسان با نیازهایش تعریف می‌شود و کماکان هیچ‌ برهانی این حقیقت را تغییر نمی‌دهد که ما هر یک در دنیای خودمان، خودمان هستیم و خودمان!
و نیازها فقط مارا با جهان و دنیای آدم های دیگر در ارتباط و پویا نگه می‌دارد.
چه غرق شدن در تنهایی و چه فرار از آن هر دو می‌تواند به یک اندازه به انسان آسیب بزند.
پس بهترین راه این است که نه خود را در آن بیفکنیم و نه از آن فرار کنیم!
‌و فقط اجازه بدهیم تنهاییِ لطیفمان کنارمان بنشینید؛
دستش را بگیریم، به اون عشق بورزیم و با او کنار دیگران زندگی کنیم.

#راحیل_دیبا 
۲ فرودین ۱۴۰۴