یادداشت‌های مهتاب حیاتی (113)

          چقدر این سوژه ناب است و این حرکت، شجاعانه!
یک شخصی که علوم سیاسی خوانده و مطالعات تاریخی دارد، از طرفی وقایع سال ۸۸ را در قامت فعال دانشجویی تجربه کرده وارد مدارس مختلف (از غیرانتفاعی های مذهبی بالاشهر  تا  هنرستان پسرانه دولتی) می شود و به گفت و گو با دانش آموزان دهه هشتادی می نشیند. 
و البته چه خوب که این تجربه نگاشته شده. و حالا می تواند راهنمایی برای دغدغه مندان این نسل باشد. از مربی پرورشی  تا دبیران و والدین و هر کس که دلش برای فرمان "جهاد تبیین" می تپد‌.
کتاب شامل  ۶ گفت گوست. هر گفت و گو یک مقدمه دارد که درآن آقای ثابتی به توصیف کلی فضای جامعه یا منطقه می پردازد و توصیه هایی به نسل جوان می کند. توصیه هایی که برگرفته از دوران نوجوانی خودش است. از جمله عادت به مطالعه کتاب، خصوصا کتاب های فکرساز و مبنایی. 
در ادامه پرسش های دانش اموزان با جواب هایی قانع کننده همراه می شود.
در بخش آخر کتاب گفت و گو با دکتر کچوییان اورده شده که برای دانشجویان رشته های علوم اجتماعی، مفید است.(من چقدر خودم را سرزنش کردم که بعد از ۴ سال به اصطلاح جامعه شناسی خواندن در دانشگاه فرهنگیان، به تعداد انگشتان یک دست هم از جامعه شناسان ایرانی نمی شناسم و نخوانده ام.)
در پایان کتاب، عکس هایی از وقایعی که در طول متن به آنها   استناد شده،  آورده شده است.

        

          از نظر مضمونی شبیه کتاب "یک گرفتاری دیگر" از شینسوکه یوشی تکه بود. داشت واقعیت زندگی را نشان می داد. سختی ها و زیبایی ها در کنار هم. لقد خلقنا الانسان فی کبد. پنگوئن این قصه نسبت به همه چیز منفی و بدبین و نا امید بود. ولی یک فوک( یا شاید هم شیر دریایی، چمیدونم) سعی کرد توجهش رو به زیبایی های زندگی جلب کنه. 
        

          این کتاب برای کتابخانه های مدارس و مسابقات کتابخوانی دهه فجر مناسب است. 
داستان نوجوانیست که در خلال حوادث انقلاب بزرگ می شود. زبان روان و روایت پرکششی داشت.
        

          داستان موش هاییه که میخوان یه کتاب بدون متن بسازن ولی نمی تونن ساکت بشینن. سبک داستانش شبیه دو جلدی چستر بود.اگه بقیه ی کتاب های این مجموعه رو خونده باشین، ممکنه براتون جالب باشه.
        

          اگه سه جلد قبلی رو خونده باشین و بچه ای داشته باشین که تازه شمردن یادگرفته یا میخواد یاد بگیره، براش جالبه
        

          تصور کنید همه شما را دوست دارند و فکر می کنند شما هم متقابلا آنها را دوست دارید در حالیکه اینطور نیست و از طرفی دلتان نمی آید که دل موش ها و غازها را بشکنید و نا امیدشان کنید. این داستان یک خطی مجموعه ی بروس خرس عصبانی است.
هشتگ پذیرفتن تقدیر
هشتگ مهربان بودن اجباری
هشتگ چه کنیم ما اینیم دیگه
        

          بروس مادر بودن رو انتخاب نکرده. مادر بودن بروس رو انتخاب کرده. همچنین میزبان بودن.
چیزی که راجع به مجموعه ی بروس دوست دارم اینه که تصاویر بار داستان رو تا حد زیادی به دوش کشیدن.
و البته خلاقیت! اگه جنگل هتل مخصوص حیوانات  داشت چه شکلی می شد؟
        

          بروس یه خرس همیشه ی خدا عصبانیه
و عاشق آشپزی اون هم از روی دستورهای اینترنتی
اما یک روز تصادفی پای چند جوجه غاز به زندگیش باز میشه غازهایی که به بروس  میگن: مامان !
شاید کتاب درباره ی فرزندخواندگیه
شاید میخواد بگه حتی آدمای بداخلاق هم دل دارن
شاید میخواد از  مادران زحمتکش تجلیل کنه.
ولی هر چی هست من همه چیزش رو دوست دارم.
        

          درباره ی ایجاد تغییرهای بزرگ با کارهای کوچک مداوم
        

          کانگورو ها به فیل و باقی حیوانات ظلم می کنند و همه چیز را در انحصار خودشان می خواهند ولی فیل و دوستان به تکنولوژی ماکارانی ساز دست پیدا کرده و به واسطه ی همین تکنولوژی با کانگورو ها هم سفره می شوند. به نظر من،  این قصه اساسا درباره ی مبارزه با ظلم نبود بلکه سازش و هم کاسه شدن با ظالم را تصویر می کرد. البته موضوع کتاب  برای تفکر و گفت و گو در جمع کودکان و حتی نوجوانان مناسب  است.
        

          برای همه ی اونایی که دوست مجازی رو به حضوری ترجیح میدن. و همه ی اونایی که یه رفیق واقعی رو با هیچ مجازی عوض نمی کنند.
        

          خوب بود. درباره ی تفاوت های فردی، گروه های دوستی، عزت نفس و چیزهای دیگه. یاد کتاب من باحال هستم از جوری جان افتادم. هر چند از نظر مضمونی در تعریف باحال بودن، تقابل داشتن.
        

          کتاب درباره ی پذیرش خود است داستان سه موجود گوشتخوار که از گوشتخوار بودن خود احساس گناه می کنند و به دنبال راه حلی هستند که حس بدشان از بین برود. نهایتا به این نتیجه می رسند که آنها بد نیستند فقط گوشتخوارند. ترجمه خیلی خوب و روان است. این کتاب از نظر مفهومی می تواند مقابل کتاب "چگونه شیر باشیم" از نشر چ قرار بگیرد.
        

          این کتاب رو چه کسانی پیشنهاد میکنم؟
۱. بچه هایی که به هنر علاقه دارن ولی به اصرار خانواده، رشته ای غیر از اون رو انتخاب می کنن. این کتاب نشون میده که آدم باید در پیگیری علاقه اش مصر باشه، حتی اگه ظاهرا شرایطش فراهم نشد.
۲. بچه هایی که وارد یه مدرسه ی خاص میشن و تا مدت ها تازه واردن. مثلا خودن وقتی از دهم وارد سمپاد شدم و با بچه هایی که از هفتم سمپاد میومدن، برخورد داشتم، همچین حسی پیدا کردم.
۳. علاقه مندان به کمیک و داستان مصور‌. اوایل وقتی کتاب رو تو ذهنم با سه گانه تلگمایر مقایسه می کردم، می گفتم تصویر سازی هاش خیلی واقعی نشده ولی بعد  طنز  و هنرنمایی نویسنده خودش رو نشون داد و مجابم کرد که واقعا کمیک خوبیه و ارزش خوندن داره.
۴. نوجوانانی که هر روز ذهنشون درگیر تحلیل آدما و رفتاراشونه و مرتب از خودشون می پرسن فلانی اصلا ارزش دوستی داره و همیشه به همه چی شک می کنن.
۵. کسایی که به مسائل اجتماعی و فرهنگی مثل نژادپرستی علاقه دارن. بعد از خوندن پیاده ها همش از خودم می پرسیدم یعنی الان جامعه آمریکا با سیاهپوستا چجوری تا می کنه؟ که با خوندن این کتاب، تا حد زیادی به جوابش رسیدم
خلاصه که این کتاب رو بخونید و بخونانید که اگر نخواندید از دستتان رفته.

        

          خوندمش و حسرت خوردم که چرا زودتر نخونده بودمش‌.  زبان ادبی، زاویه دید بدیع( تعریف ماجرا از زبان اسب حضرت علی اکبر برای مادرشان) و البته اطلاعات تاریخی جدیدی که می داد، کتاب رو لایق مطالعه در شب های محرم می کنه.
        

          شیوه ی داستانیش رو دوست داشتم ولی حس می کنم اگه قبلش کتاب ادواردو از بهزاد دانشگر رو نخونده بودم، ممکن بود از این کتاب سر درنیارم.
در واقع به نظرم متن یک مقداری برای کسی که شناخت قبلی از ادواردو آنیلی نداشته باشه گنگه. با این حال دوستش داشتم و خوندنش رو به بچه های بالای ۹ سال توصیه می کنم.
        

          داستان  کلاغی  که از کلاغ بودن خود راضی نیست و قصد تغییر هویتش را دارد. ولی وصله های هویتی دیگر حیوانات مثل جینگیل مینگیل های خرازی، هیچ جوره به او نمی چسبد تازه اگر بچسبد هم کلاغ کارکرد اصلی خود که پرواز کردن است را از دست می دهد.
پس همان بهتر که به خلقت خداوندی راضی باشد و بدنش را تغییر ندهد.
هشتگ لاو یورسلف
هشتگ بادی شیمینگ
        

          از جمله کتاب هایی که یک معلم تاریخ یا مطالعات اجتماعی باید در کتابخانه داشته باشد.
من لحن نویسنده رو خیلی پسندیدم، در حالیکه کتاب های تاریخ مدرسه سعی دارند بگویند من همه چیز را میدانم و واقعیت فقط همین است و بس، نویسنده اینجا گاهی با صداقت می گویند دقیقش را نمی دانیم، این احتمالات هست و شاید هیچکدام هم درست نباشند.
 قسمت هایی از کتاب نویسنده مردمان چند هزار سال پیش را با الان مقایسه کرده و سعی کرده از نگاه ما عاقل تریم و گذشته ها چیزی سرشان نمی شده کوتاه بیاید و بگوید آنها هم اشتباه می کرده اند، همانطور ‌که ما می کنیم.
خلاصه که خواندنش حس خوبی داشت، روان بود و زود هم تمام شد ولی آن حس و لحن با من ماند.
نکته: جاهایی حرف از ستایش دموکراسی است که خوب اگر روی این چیزها حساس هستید یا قرار است کتاب را دست دانش آموزی بدهید و می دانید آموزش و پرورش با این مفاهیم مشکل دارد، از قبل بدانید و احتیاط کنید.