یادداشت‌های مهدی کیا (13)

          از آن رمان‌های شاهکار و بی‌نقص است این اثر کورمک مک‌کارتی.
        

          به‌نظر می‌رسد نویسنده بدون محاسبه و طراحی نوشتن را شروع کرده، بعد داستان را به هر سو که پیش آمده برده؛ این‌چنین بی‌سروته است رمان مجوس.
        

          ‏آدم‌هایی شبیه «مادام بوواری» را اطرافمان دیده‌ایم؛ زندگی خوب و بی‌نقصی دارند، اما غر می‌زنند و در آرزوی رسیدن به لذاتی که در رمان‌ها و فیلم‌ها دیده‌اند یا از زندگی اشراف شنیده‌اند، مدام افول می‌کنند و در جهانی برساخته‌ی توهمات فرو می‌روند. تراژدی وقتی رخ می‌دهد که با حقیقت مواجه شوند.
        

          عجیب رمانی است ابله. از شگفت‌ترین متونی که بشر روی کاغذ آورده. داستایوفسکی روان انسان را بهتر از هر کسی می‌شناخت، آن‌هم در زمانه‌ای که هنوز حرفی از علم روانکاوی نبود.
        

          لیندا سیگر تفاوت داستان خوب و داستان عالی را در به‌کارگیری زیرمتن می‌داند، و این نظری صائب است.
        

          «مارتین مک‌دونا» نمایشنامه‌نویس شهیر ایرلندی، آن زمان که هنوز نمایشنامه‌ای ننوشته بود، اجرای «جو آدمکش» را در لندن دید. آنقدر خوشش آمد که رفت پشت صحنه، با «تریسی لتس» - نویسنده‌ی نمایش - صحبت کرد. طبیعتاً خودش را بهترین نمایشنامه‌نویس جهان معرفی کرده بود. 
غرض این‌که این نمایشنامه بر نمایشنامه‌نویسان بزرگی تأثیر گذاشته.
        

          حسین احمدی روحانی نویسنده‌ی جزوه‌ی مشهور «شناخت» است. از سران سازمان مجاهدین بوده و در ماجرای تغییر ایدئولوژی سازمان، کمونیست شده. بعد از انقلاب هم همراه با گروه «پیکار» با نظام تازه‌تأسیس به مبارزه‌ی مسلحانه می‌پردازد. سال ۶۲ وقتی دستگیر می‌شود، از او می‌خواهند درباره‌ی سازمان مجاهدین خلق بنویسد. یادداشت‌های او از اسناد معتبر و دقیق درباره‌ی شکل‌گیری، عقاید و فعالیت‌های سازمان مجاهدین خلق است.