یادداشت‌های fifi (6)

          قلم بسیار روان و زیبا و روح نوازی داشت
تعریف های مادر شهید از زندگی اش و همسرش با وجود سختی ها، داستان رو شیرین تر هم میکرد 
اما کتاب، جگر سوز تمام شد. جگری که از تنهایی فروغ خانم و گذشته اش میسوزد 
        

          انسان هایی که روح های شفاف و پاکی دارند، از خواندن شازده کوچولو لذت میبرند و با پایان آن گریه خواهند کرد 
        

          شاید به این دلیل حس خوبی بهش نداشتم که داستان بسیار نزدیکی به خودم بود؛ به من و تمام زن های ایران
داستانی که من دلم نمی‌خواد در میانسالی روایتش کنم 
        

          دروغ میگویند که نوشتن تمرین میخواهد‌. اتفاقا نوشتن، جزو هنر هایی‌ست که استعداد ذاتی و دوران کودکی، نقش به سزایی در چگونگی انجامش دارد 
(خود من جزو آن بی استعداد هایش هستم!) 
اما رضا امیر خانی از آنهاییست که هم مستعد است ، هم با تجربه ، هم تمرین کرده
نقد های به جا، بازی با کلمات، توجه به جزییات، توصیف گاها طنز از افراد، استفاده‌ی غیر مستقیم از طیف وسیع اطلاعاتی‌ش، همه و همه باعث میشوند لذت کلمه به کلمه‌ی نوشته های رضا امیرخانی را ببرم 

        

          اولین باری که شگفتی را خواندم، کلاس دوم بودم.
مغز هشت ساله‌‌ام نمیدانست و روح هشت ساله ام درک نمی‌کرد
محبت، بزرگترین و خطرناک ترین و دوست‌داشتنی ترین سلاح و ابزاری است که بشر تا کنون داشته و دارد 
در دنیای سنگی و زمخت امروز که ابراز محبت را ضعف می‌پنداریم ، با تجربه‌ی عینی و عملی میگویم که بُرد با کسی‌ست که بی منت و دریغ محبت پمپاژ کند، همه جا و به همه کس
- خودم متوجه نبودم اما سالهاست که "آگوست"، امن ترین
شخصیت جزیره تخیل ذهن من است -
        

          کتابهای کالین هوور خودِ خودِ زندگی هستند 
استفاده‌ از احساسات، عواطف و حرفهایی که هر کدام از ما احتمالا صدها بار در ذهنمان گفته ایم، باعث می‌شود خواننده، با هر کدام از شخصیت های داستان ارتباط عاطفی قوی ای برقرار کند
او  با جسارت و زیبایی منحصر به فردی، از عشق می‌نویسد. عشقی که حتی نقطه تقابل خود، تنفر را نیز از بین میبرد
و بزرگترین درسی که من از دنیای عاشقانه‌ی کالین گرفته ام، جسارت و بی معیار بودن عشق است‌‌ و این، شاید بزرگترین دستاورد زندگی من باشد