یادداشت‌های mahi (5)

          کتابی بود که مرا از درون تکان داد...
لحظه‌به‌لحظه‌اش، آیینه‌ای بود روبه‌روی خودم.
نشانم داد چقدر ساده، بی‌فکر، از کنار فرصت‌ها، آدم‌ها، و حتی گناهانم می‌گذرم.
صفحه‌هایی که گاه اشکم را درآوردند، گاه دلم را لرزاندند.
سه دقیقه در قیامت فقط یک روایت نبود؛
سیلی‌ای آرام و بیدارکننده بود به صورتی که مدام در خواب غفلت است.
کتابی که من و نگاهم به زندگی را دگرگون کرد…
        

          ساعت ۱۲:۵۸ شب بود…
وقتی کتاب را بستم، نه تنها پایان یک داستان را رقم زدم، بلکه آغاز یک بینش تازه در ذهن و دلم شکفت.
این کتاب را یک‌نفس خواندم، بی‌وقفه، بی‌خستگی…
و چقدر خوشحالم که انتخابش کردم.

«گریه‌های مسیح»، فقط قصه نبود؛ تماشای تضاد بود.
تضادِ تلخ بین دینی که به نام خدا می‌کشد، و دینی که با نام خدا، زنده می‌کند.
از تاریکی‌های خون و جهل، تا نوری که از چهره محمد(ص) و خاندانش جاری‌ست...
این داستان، صدای آهِ مسیح است… و شاید صدای گریه‌ی تمام وجدان‌هایی که هنوز زنده‌اند.
        

          آغازش با لبخندی شیرین است، خنده‌ای از سر دل، از دلِ جوانیِ خسرو...
اما هر ورق که جلوتر می‌روی، گره‌ها بیشتر می‌شوند، دل عاشق‌تر، و مسیر پرپیچ‌تر.
او فقط عاشق نیست... او در عاشقی می‌زید، نفس می‌کشد، تا آن‌جا که عشقش او را به میانه جنگی بی‌رحم می‌کشاند.
و درست همان‌جا، که باید شمشیر باشد و خون، تو اشک می‌ریزی؛ برای پسری که شاید هیچ‌گاه فرصت عاشق ماندن نیافت.
خسرو و شیرین فقط یک منظومه نیست، آیینه‌ای‌ست از دل‌باختگی، دلدادگی، و سرنوشت‌هایی که گاهی پیش از وصال، پایان می‌گیرند...
        

          درست وقتی که فکر می‌کردم هیچ روایتی نمی‌تونه روحمو تا آسمون ببره، ناتا از راه رسید...
روزی که شروعش کردم، نمی‌دونستم قراره در یک نفس، تا آخرش برم و تهش دلم بخواد دوباره از اول ورق بزنم.
این کتاب، تکه‌ای از نور بود که از دل یک کنیز، پنجره‌ای گشود به دنیای حضرت فاطمه و پیامبر، بی‌واسطه، بی‌تکلف...
دیدم، فهمیدم، لمس کردم… و در نهایت، دلم در آغوش لطیف آن حقیقت آرام گرفت.
ناتا نه فقط یک کتاب، که زبانی است برای پرواز روح...
و اگر هنوز نخوانده‌اید، شاید منتظرید کسی دستتان را بگیرد و به دیداری دعوتتان کند... دیداری از چشم یک کنیز.
        

          زیباترین و هیجانی ترین و بهترین و...کتابی که تو عمرم خوندم:)))