یادداشت‌های FiFi (4)

          بالاخره بعد از مدتی طولانی، همراه با امتحانات، جنگ، ملال و روزمُردگی؛ این کتاب تموم شد.
احتمالا نظر من در مورد این کتاب با ایام مشوشی که داشتم، رابطه مستقیم داره!
بنابر این: این کتاب شاهکار  مطلقی که تعریف و تمجید می‌کردن، نبود. متوجه معنا و فحوی اصلی کلام کتاب شدم ولی به‌نظرم در برداشت سطحی‌تر و روزمره‌ای هم این امر ممکن بود. مواجهه با مرگ و بحران عمیق وجودی، مسئله‌ایه که همیشه قابل تامل ولی ملموسه. حداقل برای من.
خارق العاده؟ نه از نگاه من.
دوسش داشتم؟ کمی تا مقداری :)
شاید اگر در ایام و احوالات بهتری می‌خوندمش، بیشتر به دلم می‌نشست.
ولی هم‌چنان، چاکر جناب تولستوی!
        

          بذارین از توضیحات پشت کتاب وام بگیرم:
« ساناز اسدی، با ضرباهنگی درست و فصل‌هایی کوتاه و با استفاده از قاب‌هایی که به قالب عکس نزدیک‌اند، روایتی خواندنی و شاعرانی می‌سازد از فقدان و خاطره که در هر قدنش برای مخاطب فرصتی تازه فراهم می‌آورد تا قهرمانش را تجسم کند.
استعاره بزرگ این ماجرا، فقدان و بازگشت مدام پدران در تاریخ ماست.»

قلم نویسنده و ارتباطش با خواننده رو ستایش  می‌کنم که موقع خوندن این نوولا، چیزی از گذر زمان  حس نشد.
به‌خصوص در آخرین صفحات
به‌خصوص آخرین صفحات...
        

          و بالاخره کاموی بیگانه!
رمان بیگانه یک روایت ساده اما عمیق درباره‌ی انسان و جایگاهش در جهانی بی‌معناست. 
شخصیت مرسو انسانی است که در برابر جهان، ساکت و پذیرنده می‌ایستد؛
بدون توجیه، بدون امید و بدون تلاش برای ساختن معنایی فراتر از واقعیت‌های ملموس زندگی.

روایت کامو از بیگانگی مرسو در میان افکار عمومی و سنت‌های جامعه، گریزی در میان منتهی الیه مغزم زد که چقدر این باور، حقیقی، منطقی و قابل پذیرش است.
در واقع، ما همه برای هم و در خود، "بیگانه‌"ایم.
        

          سقوط، اولین اثری که از کامو خواندم!
رمان به طور خاص از طریق یک مونولوگ روایت می‌شود.
شخصیت اصلی داستان _ژان باتیست کلامنس_ در رستورانی در مکزیکوسیتی با غریبه‌ای آشنا می‌شود و داستان زندگی خود را به شکل اعتراف شخصی، بیان می‌کند.
یکی از مهم‌ترین موضوعات این رمان، گناه است. کلامنس از زمانی که یک زن در رودخانه غرق شده و نمی‌تواند به او کمکی کند، احساس گناه شدیدی را تجربه می‌کند.
از نظر من سقوط کلامنس از فردی شاد به فردی در جست‌وجوی عذاب و خودویران‌گری، نقطه چین اصلی داستان است.

نیمه‌ی ابتدایی کتاب را بیشتر دوست داشتم و متوجه نشدم ایراد کار از ترجمه است یا عدم برقراری ارتباط کامل من با نیمه دوم.
در هر صورت، سقوط به همان دل‌چسبی‌ای بود که شنیده بودم و جهان‌بینی کامو، تا ابد مورد علاقه‌ام می‌ماند.