یادداشت‌های مریم علویان (571)

          یک سفر زهرماری واقعی!😁
        

          رمان گرافیکی جالبی بود. حال و هوای زمستلن های مدرسه را داشت. دهه‌ی هشتاد که برف آمده باشد و مدرسه‌ها تعطیل باشند و برف‌شسره و برف‌قهوه بخوری و در بهارخواب برف بازی کنی و هی کیف کنی و هی فکر کنی زندگی همان است و ده بیست سال بعد، هنوز فکر کنی زندگی همان بود!
        

          پایان کتاب برایم از شروعش مهم‌تر بود؛ پایان دوره‌ی سخت بودن میان غریبه‌هایی که پاک زندگی نمی‌کنند.
باچان جاهایی تندروی کرد و جاهایی اذیت شد از صداقتی که داشت ولی در پایان از مسیر آمده‌اش و موقعیت تازه راضی بود.
        

          داستان از طوفانی که به دلیل اشتباه تری در شهر ایجادشده شروع می‌شود و معروف شدن اندی و تری در تلویزیون و شناساییشان برای مدرسه رفتن!
آدم‌های آینه‌ای که از آینه بیرون می‌آیند دردسر برای بچه‌ها جدی می‌شود اما در نهایت همین آدم‌ها باعث می‌شوند بچه‌ها بتوانند مدرک فارغ‌التحصیلیشان را از مدرسه‌ی درختی جدید بگیرند!

یک رمان گرافیکی فان با دیالکتیک عالی متن و تصویر.
        

          داستان‌هایی معرکه با ترجمه‌ی مژده دقیقی.
داستان اول عالی بود. پرداختن به زندگی فردی که دچار فراموشی است از زاویه‌ی دید خود فرد، توان داستان‌پردازی و تخصص روان‌شناسی بالایی می طلبد.
داستان دوم مربوط به خاطره‌ای از یک پیرمرد است که در کودکی‌اش شیطان را کنار رودخانه دیده است.
داستان سوم با تمام اصرار نویسنده‌اش به سیاسی نبودن، سیاسی و اجتماعی بود. به جبر و اختیار می‌پرداخت و در بستری که دغدغه تغییر منوی غذای یک خانواده بود.
داستان چهارم از ترسی می‌گفت که در زندگی یک زن، دائمی شده و آن وحشت از افشاشدن گذشته‌اش برای خانواده‌ی امروزش است.
داستان پنجم، نشان می‌داد یک آدم خوب چه طور با محکوم شدن و تحقیر شدن، تبدیل به یک آدم بد و جانی می‌شود.
داستان آخر قلبم را فشرده کرد و چه پایان خوبی داشت برای بیماری صعب‌العلاج سرطان یک کودک نوپا.
        

          انتهای دنیا را دیدن گاهی در درون آدمی هم اتفاق می‌افتد و نکته‌ی مهم این داستان، ادامه‌دادن بعد از دیدن انتهای دنیا بود.
        

          چه کسی جز اصغر عبداللهی ممکن بود داستان‌های آموزشی بنویسد برای فیلمنامه‌نویسی؟
هر فصل داستان کاملی با جزئیات است که به عنصر مهمی در نوشتن فیلمنامه می‌پردازد و نکته‌ی جالب این‌که این داستان‌ها همه مربوط به فرآیند شکل‌گیری فیلمنامه‌ای هستند که فیلمش ساخته شده و مخاطب آن را دیده یا می‌تواند این خروجی را ببیند.
        

          وقتی متوجه شدم این کتاب با چنین مضمونی چاپ شده، اول گفتم چرا من هنوز تجربه‌هایم از مراقبت را که از مهم‌ترین بخش‌های زندگی‌ام است، ننوشته‌ام.
با خواندن کتاب، در واقع با خواندنش در دو نشست و لاجرعه نوشیدنش، کیف کردم. مدام دلم می‌رفت پیش روزهایی از مراقبت‌هایم که حس می‌کردم تنهاترین آدم زمینم و آرزو می‌کردم هرکس حالا در هر مراقبتی که روزگار می‌گذراند این کتاب را بخواند و بداند که تنها نیست.
روایت‌ها هرکدام به شکلی از مراقبت کردن و حتی به شکلی از مراقب نبودن می‌پردازد. چنان گرم که دل آدم نمی‌آید از خواندنش دست بکشد. در پایان کتاب، دست کشیدم روی مراقبت‌هایم و سکوت کردم. خوش‌حالم که در دلم دارمشان و همان‌طور که خانم مرشدزاده در مقدمه‌ی کتاب نوشته‌اند، حتی اگر از تجربه‌هایم از مراقبت حرف بزنم هم دنیایی که این تجربه‌ها برایم ساخته‌اند، پیش چشم همه عریان نخواهد شد و برای خود خودم می‌ماند.
اطراف کار کارستانی کرده و فاطمه ستوده‌ی عزیز، مجموعه‌ای غنی را دبیری کرده‌است.
        

          شاهکاری از فردوسی به نظم تبدیل شده به شاهکاری از دبیرسیاقی به نثر.
هم در بخش‌های حماسی قوی و هم در بخش‌های تاریخی غنی بود و حق مطلب را ادا کرده بود.
        

          بسیار خلاقانه بود و خواندنش کیف داشت.
        

          شعری لطیف از خانم شعبان‌نژاد گرامی به همراه تصویرگری هم‌سو.
        

          چه طور از بی حوصلگی به باحوصلگی برسیم یا فقط وقتی کارها را تجربه کنیم می‌فهمیم واقعا ترس ندارند!
تصویرسازی‌ها می‌توانست خیلی خلاقانه‌تر باشد.
        

          یک داستان خوش‌خوان که من با آن مشکل داشتم.
درست است که نویسنده سعی کرده با توجه به جغرافیای داستانش یک ماجرای رئالیستی بسازد اما آیا اگر می‌خواست نمی‌توانست کمی کم‌تر ضدزن‌ برخورد کند؟ در نقطه‌هایی که می‌شد همان زن‌های روستایی و روستازاده را ساخت، نمی‌شد شخصیت‌های قوی‌تری خلق کرد که اتفاقا با توجه به زمانه‌ی فعلی، رئالیستی‌تر هم هستند؟ صرف پزشکی خواندن یک زن قوی نمی‌شود. پایان این داستان هم یک خاک بر سر شدن کامل برای یک زن بود. زنی که تمام عمرش را در عشق و محبت به مردی که خائن بوده گذاشته و در نهایت می‌فهمد فقط بازیچه‌ی دو مرد بوده و اتفاقا در نهایت به همان مردی که سال‌ها حقیقت را از او پنهان کرده، برمی‌گردد!
ستاره فقط برای نثر قوی و اشراف کامل داشتن بر ستینگ داستان است نه برای ایده‌ی معنایی، پیرنگ یا شخصیت‌پردازی.
        

          دوست ماندن یک مهارت جدی است و مهم است جدا از این‌که هیچ‌وقت دوستمان را مسخره نمی‌کنیم، هوای او را هم داشته باشیم.
تصاویر کتاب بانمک بود.
        

          با پناه خواندیمش و خب پیش از خواندن هم معلوم بود که زود است!
پناه با تصاویر ارتباط خوبی گرفت و فضای خانوادگی را درک کرد.

داستان پیرنگ قوی‌ای داشت و برای حوصله‌سررفتن‌های بچه‌ها به‌درد‌بخور به نظر می‌رسد.
        

          شعرهای کوتاه، روان، ساده و دلنشین در کلمات و مفاهیم.
        

          تعامل برای چه؟! لذت مسیر؟ لذت چه مسیری؟ لذت مقصد؟ اصلا مق چه صدی؟!
        

          تا جایی شبیه به《پدر آن دیگری》داشت به مساله‌ی فرزند دوم نگاه می‌کرد و بعد همراهی‌ها.
داستان شکل داستانی درستی همراه با گره و گره‌گشایی نداشت ولی لطیف بود.
        

          پیرنگی که اشاره به مسائل کودک دارد، ارزشمند است. نیازها و علایق کودکان باید مورد توجه قرار بگیرند و کودک بداند که مهم است.
تصویرگری خیلی هم‌راستا با متن بود و شکل کتاب‌سازی هم خلاقانه بود. خلاقیت به معنی بکر بودن نه ولی استقاده‌ی درستی از ایده شده بود.
        

          داستان‌های بکمن انقدر شخصی هستند که بعیده نتونن قلب آدم رو لمس کنند.