یاسمن خلیلی‌فرد، نویسنده‌ی جوانی است که فوق لیسانس سینما از دانشگاه هنر دارد. او منتقد روزنامه‌ی سینمایی بانی فیلم و سایت سلام سینما هم هست. کتاب اول این نویسنده بعد از ماجراهای فراوان و چند بار تغییر اسم و یکی دو بار برگشت خوردن از ارشاد، حالا با عنوان یادت نرود که به تازگی منتشر شده است. این کتاب درباره‌ی مرد میانسالی به نام کیوان کامیاب است که پس از 15 سال از پاریس به ایران برمی‌گردد. او در این سفر با شخصیت‌هایی مواجه می‌شود که پیش‌تر کنارشان گذاشته بود یا آن‌ها کنارش گذاشته بودند، اما مهم‌ترین این آدم‌ها، فروغ شکیباست؛ زنی که کیوان سال‌ها، عاشقانه دوستش داشته و زن همواره او را پس زده است. داستان از زبان راوی دانای کل روایت می‌شود و علاوه بر زندگی کیوان به زندگی دیگر انسان‌های تأثیرگذار در زندگی او نیز سرک می‌کشد و روابط آن‌ها را تشریح می‌کند. داستان پر از دیالوگ و جزئیات است و از آن دسته داستان‌هایی نیست که برای دنبال کردنش مجبور باشید مدام به صفحات قبل رجوع کنید، بلکه تکلیفش با مخاطب روشن است و مخاطب را در جریان اتفاقات و جزئیاتی از گذشته‌ی شخصیت‌ها قرار می‌دهد. بیشتر شخصیت‌های این داستان برعکس خود نویسنده در سنین میانسالی به سر می‌برند. خلیلی‌فرد در این رابطه می‌گوید: "به دلیل علاقه‌ای که همواره به میانسالی داشته‌ام، علی‌رغم فاصله‌ی سنی زیادم تا این برهه‌ی سنی، دو شخصیت اصلی داستانم میانسال‌اند و داستان در واقع انعکاس تصمیم‌ها، روابط و عشق گذشته‌ی آن‌ها بر زندگی کنونی‌شان است و این عناصر به نحوی داستان را پیش می‌بردند و پازل شخصیتی آدم‌های قصه را تکمیل می‌کنند. فکر می‌کنم خواندن این رمان برای جوانان همسن و سال خودم و برای آن دسته از مخاطبان نوستالژی دوست و خاطره باز جالب به نظر برسد."
گزیده‌ای از کتاب:
روی صندلی چرخید به طرف پنجره. هنوز هم خیابان شلوغ بود. نگاه کرد به ماشین‌ها که پشت سر هم ردیف شده بودند پشت چراغ قرمز. آن همه ماشین و آن همه آدم توی آن ماشین‌ها و لابد هر کدام از آن آدم‌ها هم داستان‌هایی برای خودشان داشتند، حتماً بعضی‌هایشان غمگین بودند و بعضی‌ها خوشحال. 

یادداشت فائزه خابوری برای همشهری جوان، شماره 528، 16 آبان 1394
        

          دوست داشتم کتابی از یاسمن خلیلی‌فرد بخوانم و 《یادت نرود که...》 شد انتخابم.
هروقت از نوشتن فارغ می‌شدم و فرصتی برای مطالعه‌ی کتابی نبود، نسخه‌ی صوتی یادت نرود که... را پلی می‌کردم. این کتاب و کتاب‌هایی که شبیه این می‌خوانم، جدا از ارزش و محتوایشان، برایم یادآور تمام لحظه‌هایی‌اند که حین گوش دادن به آن‌ها تجربه کرده‌ام (زندگی کرده‌ام) و برایم عزیز بوده‌اند. وقت‌هایی که در اتاق پناه دراز می‌کشیدم تا خوابش ببرد، ساعت‌هایی که برای پیاده‌روی داشتم و می‌خواستم همین‌طور که با سرعت پنج و شش کیلومتر در ساعت، قدم می‌زنم، ذهنم آزاد باشد، هنگام رانندگی در ترافیک تمام‌نشدنی این شهر مظلوم، لحظه‌هایی که زیر شرشر آب ظرفشویی، صدا را زیاد می‌کردم، خنکی آب دستم را سر می‌کرد و تا صدای جیرجیر میوه‌هایی که می‌شستم درنمی‌آمد، رهایشان نمی‌کردم، نیمه‌شب‌هایی که در سکوت خانه دانه‌دانه لوبیاسبزها را روی تخته می‌گذاشتم و خرد می‌کردم و این آخرها، دقایقی از شب که عطر زعفران سحری خانه را پر کرده بود و منتظر بودم بپزد تا زیرش را خاموش کنم و چند ساعتی تا سحر بخوابم.
این کتاب خیلی بیش‌تر از عزیز بودن خودش، یادآور لحظه‌های عزیز زندگی من است.
        

          کتاب درباره عشق هایی بی سرانجام است. ماجرای گروه دوستانی که دکتر هستن و از لحاظ مالی در وضعی خوب رو روایت میکنه و بین حال و آینده اونا داستان رو پیش میبره.
از اون کتابایی نبود که موضوع خاص یا نثر خاصی داشته باشه و میشه گفت در طبقه کتابای عاشقانه معمولی جوون پسند قرار میگیره.  
نثر و نحوه روایت رو دوست نداشتم. در کل چیز خاصی نبود.