یادداشت سیده زینب موسوی

        گاهی که نتونم با کتابی که خیلی‌ها دوستش داشتن، مخصوصا دوستان خودم، ارتباط بگیرم حس بدی بهم دست می‌ده.
با خودم می‌گم چرا من نتونستم اینطوری شگفت‌زده بشم و یا فلان برداشت عمیق رو از این کتاب داشته باشم؟

البته که می‌دونم کتاب سلیقه‌ایه و یادم نمیاد حتی دو نفر با سلیقهٔ کتابی کاملا یکسان دیده باشم، ولی بازم 🫠

اینطوری بگم که واقعا دلم می‌خواد بعضی کتابا رو دوست داشته باشم و یه هدفم از خوندن و گوش دادن به همچین کتاب‌هایی امتحان کردن گزینه‌های جدید و به عبارتی بیرون اومدن از منطقهٔ امنه.
 ولی خب، خیلی وقت‌ها هم شکست می‌خورم دیگه 🫠

این کتاب هم تقریبا تو همین دسته جا می‌گیره.

یه خانوم نویسنده برای انجام کارهای خونه یه خدمتکار پیر استخدام می‌کنه و داستان کتاب، برخوردها و گفتگوهای این دو نفر از زبون همین خانوم نویسنده‌ست. 
نمی‌دونم آیا ماجراها منطبق بر واقع هست یا نه، ولی این خانوم نویسندهٔ داستان همین خانوم ماگداست.

شخصیت این پیرزن خدمتکار، امرنس، هم واقعا عجیبه. طوری که یه سری نکاتش برام اغراق‌آمیز و غیر قابل باور بود.
و باید بگم به شخصه ازش خوشم نیومد و می‌دونم اصلا تحمل چنین کسی رو تو زندگی واقعی ندارم. شاید چون منم بیشتر مثل ماگدام و این پیرزن قطب مخالفم محسوب می‌شه. ولی من برعکس این خانوم نویسنده اینقدر راحت با اینکه کسی همه باورهام رو بشوره و پهن کنه رو‌ بند کنار نمیام 🙄 البته که مثل خانوم نویسنده اینقدرم خوش و خرم نیستم که همهٔ کارهام رو یکی دیگه انجام بده و من صبح تا شب فقط تق تق بکوبم رو ماشین تحریر (در مورد من صفحه‌کلید 😄).

کلا هم نویسنده می‌خواست یه چیزای فلسفی/اجتماعی‌طوری بگه ولی به نظرم این‌ها رو خیلی درهم و برهم و آشفته روی کاغذ آورده بود که مخلوطش با همون روابط غیر قابل باور می‌شد یه سری حرف گذرای نه چندان مفهوم. بعضی تیکه‌ها رو هم به معنای واقعی کلمه نمی‌فهمیدم که نمی‌دونم مشکل از ترجمه بود یا خودم! 

کلا تو بیشتر کتاب یه حالت «که چی» داشتم و واسه همین رفتم تو یه گروهی از آوردهٔ داستان پرسیدم. دوستی گفت این کتاب باعث شد فکر کنم جایگاه من تو زندگی بقیه کجاست و اینکه حواسم باشه امید کسی رو ناامید نکنم. 
حرف درستیه و قبولش دارم و خودمم بعد تموم شدن کتاب کمی بهش فکر کردم، هر چند نمی‌دونم اگه این دوستم به این موضوع اشاره نکرده بود بازم ذهنم سمتش می‌رفت یا نه 😅 چون گفتم مدل داستان برام طوری نبود که خیلی بتونم با زندگی واقعی تطبیقش بدم.

فضای زمانی و مکانی کار هم واقعا مبهم بود که شاید عمد نویسنده بوده باشه. ولی به هر حال طوری بود که من نه تصور درستی از نوع زندگی آدما داشتم (مثلا نوع لباس پوشیدنشون) و نه از بستر تاریخی وقایع. 

خلاصه که در بهترین حالت به نظرم کتاب متوسطی بود.
با این حال امتیاز دادن بهش برام سخت بود چون حس می‌کردم شاید بیشتر از اینکه کتاب ضعیفی باشه به مدل من نمی‌خوره. یعنی اگه بخوام بر اساس میزان لذت و ارتباط گرفتن خودم بهش امتیاز بدم احتمالا دو هم براش زیاده، ولی خب همون‌طور که گفتم همچین امتیازی احتمالا بی‌انصافی باشه.

اجرای صوتی هم متوسط بود و به نظرم خیلی جاها می‌تونست متن رو با یه مقدار تغییر لحن واضح‌تر کنه...


پ.ن.: یادم نمیاد تا به حال کتابی از یه نویسندهٔ مجارستانی خونده باشم، و از این جهت جالب بود. نسخهٔ صوتی سه تا کتاب دیگه از این نویسنده هم موجوده، ابیگیل، ترانهٔ ایزا و خیابان کاتالین، آیا این‌ها هم مشابه همین کتاب «در» هستن؟