یادداشت زهرا سادات رضایی

        همیشه کنجکاو بودم، بدونم مردم ژاپن چه احساسی به بمباران اتمی آمریکا بر سر دو شهرِ هیروشیما و ناکازاکی دارند.
چند وقت پیش کتاب "ساداکو و هزار درنای کاغذی" رو خوندم. 
قصه‌ی دختری که هنگام بمباران هیروشیما دو ساله بود.
لحظه‌ی اصابت بمب، از پنجره‌ی خونه به بیرون پرت شد و مادرش که با وحشت به سراغش رفته بود اونو سالم می‌بینه. اما ساداکو در معرض تشعشعات قرار گرفته بود و باعث شد مبتلا به لوسمی یا همون سرطان خون شه.
ساداکو تو مدرسه دونده‌ی خوبی بود. آرزوش این بود که معلم ورزش شه. اما کم کم نشانه‌های بیماری در بدنش ظاهر شد و آرزوش هیچ وقت محقق نشد.
با خوندنش خیلی غمگین شدم و
بیشتر از اون متعجب که چرا هیچ حرفی از آمریکا به میون نیومده‌؟ 
برام خیلی عجیب بود که چرا هیچ  حرفی از عامل اصلی این جنایت زده نشد‌.
تصمیم گرفتم "کاهن معبد جینجا" رو بخونم.
 نه به خاطر شنیدن از طبیعت زیبای ژاپن، چشم‌بادامی‌هاش، اوشین، هانیکو، تلفن پاناسونیک، شکوفه‌های گیلاس، سنجاب‌های پرنده، ربات‌های انسان‌نما و... که به خاطر حس مردمی که ۱۴۰ هزار نفر از عزیزانشون رو از دست دادند. 
آقای یامین‌پور برای شرکت در مراسمی که به منظور سالگرد بمباران هیروشیما و ناکازاکی ترتیب داده شده، راهی سفر ژاپن شد‌ و من شروع کردم به خوندن سفرنامه‌شون.
دنبال این بودم که بیشتر بدونم. اما اون چیزی که دنبالش بودم رو پیدا نکردم. ژاپنی‌ها خشم و کینه رو تو پوششی از خویشتن‌داری و سکوت پنهان کردن و حتی تو مراسم بزرگ سالروز فاجعه هم فقط یک کلمه رو مدام تکرار می‌کنند: صلح. متاسفانه باید بگم انتخاب ژاپن صلح از موضع ذلته. بیشتر ژاپنی‌ها معتقدند بمب اتم بود که تونست جلوی جنگ و خون‌ریزی بیشتر رو بگیره‌.
درصورتی که بعد از این فاجعه اتمی مشخص شد که بدون این اتفاق  هم جنگ به پایان می‌رسید...
بگذریم
من کتاب رو دوست داشتم. علی‌رغم اینکه بسیاری از سطور فقط دیدگاه نویسنده رو در بر داشت.