یادداشت فاطمه پرورش زاده

        « یک مرد تشنه‌ی آزادی یا یک گذشته‌ی کنه‌وار مسئله این است»
. 
بچه که بودم شیرین زبون بودم و باهوش. از این بچه‌هایی که جملات نغزشون تا سالها توی حافظه تاریخی فامیل باقی میمونه. اما فقط یک عیب داشتم و اون این بود که خیلی زود از کوره درمیرفتم و جیغ میزدم. 
الان سالهاست که از اون روزا گذشته اما هنوز اقوام و دوستان قدیمی از این خصلت من یاد می‌کنند. 
اون روز که تو اونجوری جیغ زدی... وای وای وای
اون روز که با بچه‌ی فلانی‌ها اونجوری دعوا کردی... 
و هرچی هم میخام بگم بسه! این بازی کثیف را تموم کنید. من الان مادر دوتا بچه ام نقش الگویی دارم! مطالعه میکنم، کارگاه شرکت میکنم و در تلاشم تا خودمو یه ورژن بهتر از گذشته کنم. 
کسی ول کن قضیه نیست. 
اینجاست که حال جناب ژالواژان و گذشته‌ی کنه وارش ژاور را خوب میفهمم. من کار ندارم متخصصان توی تحلیل هاشون ژالواژان را نماد مردم فرانسه و ژاور را نماد قوانین سختگیرانه حاکم بر فرانسه دونستند. 
توی تحلیل من ژالواژان نماد یک انسان خواهان رشد و کماله یک انسانی که یک اشتباهی توی گذشته کرده اما حالا دوس داره یک ادم بهتر از دیروز خودش باشه. 
اما یک گذشته به اسم ژاور افتاده دنبالش و میخاد مثل سیریش بچسبه به کف کفشش و توی هر نقطه ای از رشد که هست ثابت نگهش داره. 
اما میدونید کی ژاور شکست میخوره؟ 
همونجایی که ژالواژان بی خیالش میشه و ازش فرار نمیکنه و حتی سعی هم نمیکنه بکشتش یا باهاش بجنگه فقط میذارتش پشت سر و میره. آونوقت این خود ژاوره که خودش را نابود میکنه و برای همیشه از جلوی چشماش محو میشه. 
نمیدونم این نظرم در مورد کتاب بود یا درددل اما این بخش از داستان خیلی برام الهام بخش بود. 
خواستم بهتون بگم بی خیال همه‌ی گذشته های ژاورگونه تون اگر دوس دارین یه ادم بهتر باشین فقط کافیه دستتون را بذارید روی زانوتون یه یاعلی بگید و بلند شید و شروع کنید. 
چون این حرفو من نمیزنم خدا بااون خورشیدی که هر روز طلوع می کنه بهت میگه. 
راستی شخصیت محبوب من توی کتاب مرد کشیش بود شما چی؟ 😉