یادداشت احمدرضا کوکب

        قله، نزول، دره، صعود، قله
کتاب تقریبا چنین قوسی را از نظر جذابیت (برای من و در نتیجه برای هر انسان فرهیخته و اندیشمند و این جور چیزهایی) طی می‌کند. هنوز هم قبل از شروع کتاب، یعنی بخش یک اعتراف، بهترین قسمت کتاب بوده برایم.
عمده چالشم با برخی جستارها این بود که بین حرفی که می‌زند و قصه‌ای که تعریف می‌کند، ارتباطی پیدا نمی‌کردم. نمی‌فهمیدم چطور دارد فوتبال را به مرگ و زندگی وصل می‌کند و وقتی می‌گفت فوتبال هم فلان است و بهمان است، من اصلا حالی‌ام نمی‌شد.
ولی در کل بی‌پروایی، پایبندی به کالبد و البته کله‌خری قلم جعفریان برای خودافشاگری و زدن حرفی که نباید را پسندیدم.

حالا حال خودتان چطور است؟