بریده‌های کتاب زهرا

وقتی مرگ به آدم نزدیک می‌شود، آدم مهم می‌شود و مردم برایش احترام بیش‌تری قائلند.

آقای هامیل غالبا برایم می گفت که وقت با کاروان شترش آهسته از سوی بیابان می‌آید و عجله‌ای هم ندارد، چون بارش ابدیت است.

من آن‌قدر در مسائل دینی باسواد نیستم که در این باب نظر بدهم. فقط می‌دانم که به اعتراف به گناه چندان اعتقاد ندارم، چون ممکن است در دست یک کشیش بد تبدیل به وسیلهُ جاسوسی و حربه‌ای برای تسلط بر دیگران شود.

حتی روابط با مردم به سبب همین کندی روند زندگی به میزان قابل توجهی ارزش پیدا کرده است. چطور است در این مورد نیز مقایسه‌ای بکنم! ژرمن، طفلک ژرمن من، که در روز واقعه جلو چشم ما جان داد، گرچه سال‌ها نزدیک‌ترین همکار من بود، من او را به اصطلاح نشناخته بودم و بدتر آنکه من او را فقط تا آن حد شناخته بودم بودم که استثمارش کنم. چه وحشتناک است کلمه «استثمار» وقتی پای آدم در میان باشد. ولی چه کنم، من هم مثل همهٔ مردم بودم، من هم عجله داشتم. همیشه تلفن بود، پیغام و پسغام بود، اتومبیل بود، فروش‌های سالانهٔ اسب‌های سواری در شهرهای بزرگ بود، حسابداری بود، قرطاس‌بازی بود، بازرسی دارایی بود... در زندگی با چنین روندی، روابط آدم‌ها از میان می‌رفت.

برگ با لبخند مهر آمیزی برای ورا توضیح می داد که عشق در اثر احساس بشری به وجود نمی آید، بلکه الهام آسمانی است.

ریشه تمام مفاسد و معایب بشر تنبلی و خرافات و سرچشمه تمام فضایل و محاسن آدمی عقل و فعالیت است.

باور داشته باشید که آسایش مطلق در این دنیا محال است. آنان که مدام در تلاش و تکاپو هستند تا در این دنیا به آرامش حقیقی برسند، سخت در اشتباه هستند و دنیا را با بهشت اشتباه گرفته‌اند.

این سختی‌ها لازمه مسیر رشد است و اگر انسان تاب‌آوری داشته باشد، نه تنها دچار عقبگرد نمی‌شود بلکه قوی‌تر هم می‌شود.

زمانی که ما غمگین می‌شویم اشک می‌ریزیم، به دنبال آغوش و مرهمی هستیم، سنگینی عمیقی را بر روی قفسه سینه خود حس می‌کنیم و دوست داریم درک شویم و مورد پذیرش قرار بگیریم.

بدون خیلی از نداشته‌ها می‌توانیم زنده بمانیم و زندگی کنیم. تاریخ پُر است از آدم‌هایی که هیچ نداشته‌اند اما تصمیم گرفته‌اند ادامه دهند.

زمانی که با تنهایی‌مان دوست شویم در می‌یابیم نوع ارتباط برقرار کردنمان با آدم‌ها تغییر می‌کند. وقتی از تنهایی‌مان فرار نمی‌کنیم دیگر نیاز نداریم به آدم‌ها پناه ببریم. حالا رابطه‌هایمان رنگ و بوی نیاز و خواهش ندارد. طعم ترس از دست دادن ندارد و قرار نیست آدم‌ها شبیه توقع‌ها و آرزوهای ما شوند.

فروتنی از آنِ کسی است که تنی دارد، و به تن خویش می‌اندیشد. ضرورتِ به فرودست کشیده شدن، موجودیتِ کسی است که قابلیتِ به فرودست کشیده شدن را داشته باشد، و گناه از همان‌جا آغاز می‌شود که ما موجودیتی را مستقلِ از وجود حق بپذیریم...

رؤیا، ملک شخصی من است. از مال دنیا فقط همین را دارم و همین را می‌خواهم و آن را بسیار دوست می‌دارم و بیزارم از آن‌ها که آگاهانه، رویاهای مرا پاره می‌کنند.

به هرحال شادی و خوشبختی زیباست! قلب انسان سرشار از عشق می‌شود. احساس می‌کنی می‌خواهی تمام عشقت را در قلب دیگری جای دهی. می‌خواهی بازتاب همه‌چیز شادی و خنده باشد.

اگر قرار باشد از مکانی به مکان دیگر بروم و وقتم همینطوری بی‌هدف بگذرد، تا وقتی کتابی همراهم باشد، مشکلی ندارم.

کتاب یک جادوی سیار است و ارتباط نزدیکی با افراد برقرار می‌کند.

اصولاً نویسندگی شغل تنهایی است.

هر کاری که بکنید؛ چیزی بنویسید، نقاشی کنید، برقصید، مجسمه‌سازی کنید یا آواز بخوانید، دیگران کاری می‌کنند که احساس کنید، هنرتان ارزشی ندارد، همین.