بریده‌های کتاب زینب

دیوارهای دنیا بلند است و من گاهی دلم را پرت می‌کنم آن طرف دیوار. به امید آنکه شاید درِ آن خانه باز شود. گاهی دلم را پرت می‌کنم آن طرف دیوار. آن طرف حیاط خانه‌ی خداست. و آن وقت هی در می‌زنم، در می‌زنم، در می‌زنم و می‌گویم: دلم افتاده توی حیاط شما. می‌شود دلم را پس بدهید؟

باید رفت. در خون تپیده و پرپر.

رفتن زیباتر است، ماندن شکوهی ندارد.

خوشبختی خطرکردن است و زیباترین خطر، از دست دادن.

دلت می‌خواست به دنیا بیایی و همیشه این را به خدا می‌گفتی. و آن‌قدر گفتی و گفتی تا خدا به دنیایت آورد. من هم همین کار را کردم، بچه های دیگر هم. ما به دنیا آمدیم و همه چیز تمام شد. اسم مرا از یاد بردی و من اسم تو را.. ما دیگر نه همسایه‌ی هم بودیم و نه همسایه‌ی خدا؛ ما گم شدیم و خدا را گم کردیم..

هنوز آخرین جمله‌ی خدا توی گوشم زنگ می‌زند: از قلب کوچک تو تا من يك راه مستقیم است.. اگر گم شدی از این راه بیا. بلند شو. از دلت شروع کن. شاید دوباره همدیگر را پیدا کنیم.

هزار و یک اسم داری و من از آن‌همه اسم «لطیف» را دوست‌تر دارم که یاد ابر و ابریشم و عشق می‌افتم.

تنها یادگاری‌ام از بهشت و از لطافتش، چندقطره اشک است که گوشه‌ی دلم پنهانش کردم، گریه نمی‌کنم تا تمام نشود.

رویا که نباشد چه عرصه‌ی تنگی برای زندگی می‌ماند..

کاش هیچ‌کس رفتن بلد نبود.

بیخود نبود که عطا مهربان شده بود، آدمی است دیگر؛ به عشقش برسد حالش خوب می‌شود، حوصله پیدا می‌کند؛ این خاصیت عشق است. کاش می‌شد ساعت‌ها به تماشای نگاه‌هایشان بهم بنشینم. کاش همه‌ی عاشقان جرات کنند و حرف بزنند.

«هنر اینه که بتونی تو جنگ چایی بنوشی بدون اینکه دستت بلرزه. وگرنه تو موقع صلح، چایی خوردن هنر نمی‌خواد.»

خدایا! من همه چیز رو خراب کردم؛ تو بساز و آباد کن..

افسوس که برزخی میان حق و باطل نیست. از حق که گذشتی، دیگر هرچه هست باطل است.

می‌دانم که عشق او بی سرانجام است. دست خودم نیست، انگار یکی افسارم را می‌گیرد و به جایی می‌کشد که او آن‌جاست. تو باید حالم را درک کنی! تو هم عاشق شده‌ای. ناگهان خودت را می‌بینی که بی‌اراده داری به سمت‌ش می‌روی. انگار کشش عشق تدبیری ندارد..

آرزویت این است که خودت را به زودی از این باتلاق بیرون کشی؛ ولی می‌بینی که هرروز بیش‌تر فرو می‌روی..