بریده‌ای از کتاب دعبل و زلفا اثر مظفر سالاری

می‌دانم که عشق او بی سرانجام است. دست خودم نیست، انگار یکی افسارم را می‌گیرد و به جایی می‌کشد که او آن‌جاست. تو باید حالم را درک کنی! تو هم عاشق شده‌ای. ناگهان خودت را می‌بینی که بی‌اراده داری به سمت‌ش می‌روی. انگار کشش عشق تدبیری ندارد..