بریده‌های کتاب زینب

« پشیمان نبودن » معادل شجاعانه زیستن نیست، معادل زندگی بدون تفکر است. زیستن بدون پشیمانی یعنی باور به اینکه چیزی برای آموختن، خطایی برای جبران کردن و فرصتی برای شجاعانه تر زندگی کردن نداریم.

افرادی که برما تسلط داشته‌اند پیام‌های خود را آنقدر تکرار کرده‌اند که سرانجام ، چه خوب چه بد ، در شیوه‌ی تفکر ما جا گرفته اند.

هرچه را بخواهی به آن می‌رسی، اما این رسیدن با درد و رنج همراه است ، تا آنجا که دیگر پشت دستت را داغ می‌کنی که چیزی نخواهی.

می‌خواستم به چیزی دل ببندم، اما نمی‌دانستم دنبال چه هستم و حتی نمی‌دانستم باید کجا در جست‌و‌جویش باشم.

احساسات و امیالی که واکاوی نشده‌اند ، به سادگی ما را به حال خود نخواهند گذاشت ؛ آنان در وجودمان لانه می‌کنند و انرژی خود را به شکلی تصادفی به دیگر مسائل مجاور خویش می‌گسترانند .

هنوز هم صبح‌هایی هستند که آدم دلش خوش باشد ، اما نمی‌دانم کجایند.

چیزهایی که از گذشته در ذهنم مانده راهشان را باز می‌کنند، به ذهنم برمی‌گردند و اکنون را مشوش می‌کنند.

تنها چیزی که انتظارش را می‌کشید اندوه خوابیدن و برخاستن و نفهمیدن زندگی بود، دانستن اینکه زندگی روزی از او خواهد گریخت ، بی‌آنکه بداند اصلا چه شد که به او زندگی بخشیدند و چه شد که زندگی را از او دریغ کردند.

آن موقع‌ نمی‌دانستم چه چیزی درون آدم‌هاست، و وقتی هم که فهمیدم دلم می‌خواست سرم را بگذارم زمین و بمیرم.

سکوت درباره تروما به مرگ منتهی می‌شود، مرگ روح.

چه کسی می‌تواند قبر مناسبی برای این تکه‌های آسیب‌دیده‌ی ذهن پیدا کند تا درکنار هم آرام گیرند؟ زندگی به حرکتش ادامه می‌دهد؛ اما هم‌زمان در دو جهت زمانی ؛ آینده نمی‌تواند از چنگ حافظه‌ای مملو از اندوه رهایی یابد .

مرگ زندگی را پیش می‌راند، چه در تابستان چه در زمستان ، بی هیچ وقفه‌ای.

می‌گفتند روزی که مردی موفق شود از خودش جلو بزند، زندگی‌اش روی غلتک می‌افتد، یا دست‌کم کمابیش روی غلتک می‌افتد.

خشمی که جایی برای رفتن ندارد به شکل افسردگی ، خودانزجاری و اقدامات خودمخرب به شخص باز می‌گردد.