بریده‌های کتاب زهرا نوروزعلی

شاید انسان ترجیح میداد درکش کنند تا دوستش بدارند.

این ملایمت ناچیز هم به شکلی رقت انگیز اشکش را درمیاورد.

تا آگاه نشوند محال است عصیان کنند و تا عصیان نکنند آگاه نمی‌شوند.

هوش‌رباتر از رنج‌های جسمانی، دردهای روحی او بود، چنان که عذاب اصلی‌اش همین دردهای روحی او بود.

در آغاز زندگی‌ام یک نقطه‌ی روشن وجود داشت و بعد از آن پیوسته رو به ظلمت پایین می‌روم و پیوسته بر سرعت سقوطم افزوده می‌شود.

هیچ‌کس آن‌جور که او میخواست غم او را نمی‌خورد.

وقتی من نباشم، چه چیز خواهد بود؟ هیچ‌چیز نخواهد بود.

انگاری گناه از او بود که بیمار شده بود.

بنده هیچ شکایتی ندارم؛ فقط نمیدونم چی ازم میخوان، چون هر کار که ازم برمیومده کردم.

متوجه شد که چقدر خوب است به‌جای حرف زدن با خودت یا دریا، کسی را داشته باشی که با او صحبت کنی.

الان وقت فکر کردن به چیزهایی که نداری نیست، به چیزهایی که داری فکر کن.

بیا نگاهی بیندازیم به این ویرانی‌ها و به یاد آریم چه شد که به این‌جا رسیدیم. بیا به یاد آریم.

فکر کرد هیچ‌کس به غیر از خودش این لحظه را به یاد نخواهد سپرد و روزی از حافظه‌ی او نیز محو خواهد شد.

یک دل نه صد دل عاشق هم می‌شوند. تنها کاری که از دستشان برمی‌آمد رقصیدن بود.

حس کرد زنده است. پکی به سیگار زد و دود را که بیرون می‌داد گفت «من سیگار نمی‌کشم.»

در ماشین را که باز کرد گردبادی از بوی قهوه و دود سیگار به سمت خیابان روان شد.

این‌جا باید اعترافی بکنم: وقتی آینده نامعلوم و زمان آبستن حوادث بسیار باشد، من به خوابی کوتاه پناه می‌برم.

بیش‌تر وقتم را با آدم‌هایی می‌گذراندم که به طرز وحشتناکی حس تنهایی را در من تشدید میکردند.

در زندگی تمام آدم‌ها لحظاتی وجود دارد که ذهن درگیر کم و کیف زمان از دست رفته می‌شود.

همه تحت تأثیر یک چرای ابدی‌اند؛ و همه همانقدر از جواب دورند که به آن نزدیک.