بریده‌های کتاب زهرا نوروزعلی

عزیز من بیا کمی پیاده راه برویم.

قلبش زیادی بزرگه :)

بیدار شد اما وقتی بیدار شد همانی نبود که به خواب رفته بود.

نوشتن راهی است برای نجات دادن زندگی، برای شکل و معنی بخشیدن به آن.

به‌رغم همه دیوارهای محکم و بناهای اطمینان‌بخشی که دور خود می‌سازیم هیچ جایی نیست که در آن احساس امنیت کنیم.

چه‌قدر بیزارم از این که مامان با گرز حکومت کرد، بابا هم به شکنجه تن داد و هیچ وقت عصیان نکرد. و چه‌قدر از بابا بیزارم که هیچ وقت جلو مامان طرف ما را نگرفت و برای‌مان قدم از قدم برنداشت.

«محترمانه رنج کشیدن کار سختیه.»

با دست‌هایی لرزان سیگار پشت سیگار آتش می‌زد، نگاهش نگاه کسی بود که گیر افتاده و هیچ راه گریزی نمی‌بیند.

از خوش‌بینی خودم به حیرت افتادم، احساسی که کم‌تر دچارش می‌شدم.

هیچ وقت چیزی که خودت میخواهی نمی‌شوی، فقط هرچه پیش آید خوش آید.

هیچ وقت آرام نمی‌گیری، همیشه نیاز داری مرکز چیزی باشی.

خودم را کشتم. می‌دانم که باید بنویسیم خواستم خودم را بکشم، ولی این حرف دقیق نیست. من از هر لحاظ مرده‌ام.

فرق زیادی است بین کسی که بدجنس است و کسی که می‌تواند بدجنس باشد اما نیست.

هیچ‌وقت در بطن موضوعی نمی‌رفت و در عین حال هیچ‌وقت از موضوع پرت نبود. از آن آدم‌ها بود که فقط وجود دارند.

در دنیایی که میتوانستی هرچیزی را حاضر و آماده بخری چه چیزی ارزش داشت؟ آدم بودن چه ارزشی داشت؟

آنها چه می‌فهمند اینکه صبح روز سه‌شنبه از خواب بیدار شوی و هیچ کاری برای انجام دادن نداشته باشی یعنی چه.