بریده‌های کتاب زکیه عباسی

هیچ‌وقت هیچ چیزی را برای کسی تعریف نکن. چون اگر این کار را بکنی، دلت برای همه تنگ می‌شود.

آسمان تاریک خواهد شد سیاه بر آبی چیره خواهد شد ولی ستاره‌ها هنوز می‌جنگند و برای تو می‌درخشند

اما من تهیدستم؛ فقط رویاهایم را دارم آهسته گام بردار! رویاهایم را زیر پای تو گسترده‌ام

من بی‌نوا! به کدام راه بگریزم گرمای بیکران، نومیدی نامتناهی! هر سو که می‌روم دوزخ است؛ دوزخ، خود منم.

آن‌ها نمی‌توانند مرا به فضاهای خالی میان ستارگان در کراتی که هیچ بشری در آن‌جا ساکن نیست برسانند، من آن فضاها را در درون و بسیار نزدیک به خود دارم و خود را با مکان های متروک درونم می‌ترسانم.

زیر آن آسمان دلپذیر کمی ماندم و آن جا پرسه زدم. نگاه کردم به پروانه‌ها که لا به لای بوته‌ها و سنبله‌ها بال می‌زدند. گوش سپردم به صدای ملایم باد که لا به لای سبزه و علف می‌وزید. و فکر‌ کردم چه طور می‌شود تصور کرد که خفته‌های این خاکِ آرام خواب‌زده‌هایی بی‌قرار باشند...

مرد به جلو نگریست و دسته‌ای مرغابی وحشی دید که بر صفحه‌ی آسمان نقش می‌بستند و محو می‌شدند و سپس باز نقش می‌بستند، و مرد دانست که هیچ‌کس در دریا هرگز تنهای تنها نبوده است.

همه چیز پیرمرد کهن بود، مگر چشمهایش، چشمهایش به رنگ دریا بود و شاد و شکست نخورده بود.