بریده‌های کتاب زهرا حق شناس

انسان برای بیرون رفتن از نهفتگی، ناچار به دریافت، همچنین نیازمند به ابراز است. به این داد و ستد در عرف قرآن «حیات» و زندگی گفته می‌شود.

گاهی دانستن خیلی لذت بخش است، حتی در این حد که بدانی چه کسی پشت در است و دق الباب می‌کند. چیزی که دانستن را شیرین می‌کند حب است. حیات لذتش را از حب می‌گیرد و اگر انسان جوششی از محبت نداشته باشد لذتی از زندگی نمی‌برد

پدر ها نگهبان مادران هستند و این ماموریت آسمانی است. پدر را باید از دریچه ی چشم مادر فهمید. پدر برای بچه ها کتاب است و مادر سواد خواندن و قرائت کردن.

خود را میان موجوداتی شبیه خویش می‌پنداریم اما جز صخره هایی یخ پوش و سنگستانی با زبانی نامفهوم چیزی پیرامونمان نیست. می‌خواهیم به دوستی درود بگوییم و دست پیش می‌بریم تا دستی را بفشاریم اما دستمان فرو می‌افتد و لبخند بر لبانمان می‌خشکد. زیرا در می یابیم دوستی در کار نیست و یکسره تنهاییم.

در تمام دنیا انسان در خسارت است مگر آن هایی که به هدف و عشقی رسیده اند و به آن سو گروییده اند

دل هایی که سامان گرفته اند، دیگر بازیچه حادثه ها نمی‌شوند و بحران نمی‌بینند.

بیشتر از همه این فکر من را به وحشت می‌اندازد که نکند وقتی دارم رنج می‌کشم، کسی مسخره ام کند.

به این ترتیب رفته رفته احساس می‌کرد دسیسه ای سیاه در اطرافش ساز می‌شود تا او را در دژ ماندگار کند. چه بسا که حتی ماتی هم در این میان نقشی نداشت، نه ماتی علاقه ای به نگه داشتن او داشت نه سرهنگ نه افسران دیگر. مسلم بود که ماندن یا رفتن او برای همه ی آن ها یکسان است. با این همه نیرویی ناشناخته مانع بازگشت او می‌شد، شاید هم این نیرو از ضمیر خودش سرچشمه می‌گرفت.

این قدس آسمانی همیشه زنده خواهد ماند ولی زندگی ما در آن محکوم به زوال است.

و‌ یاد گرفتیم که عادت کنیم؛ مانند کسی که سوار تاب شده و مجبور است به حرکت تاب در دو جهت مختلف عادت کند. چرخ زندگی هرگز انسان را فراتر از دو طرف خود نمی‌برد: تراژدی و کمدی. جهان همچنان درحال چرخش است.

اشغال نسل هایی از فلسطینیان را به وجود آورد که باید عاشق معشوقه ای ناشناخته، دورافتاده، محاصره شده با نگهبانان، حصارها، کلاهک های هسته ای و گرفتار شده در وحشتی آرام باشند.:)

کم طاقتی مال موجودات کوچیکه، مثل کک، قورباغه و کرم میوه. عزیزم تو خیلی بزرگ تر از کرم میوه هستی

اسب گفت: ما چیزی درمورد فردا نمی‌دونیم، تنها چیزی که لازمه بدونیم اینه که همدیگه رو دوست داریم.

یکی از بزرگ ترین آزادی های ما اینه که انتخاب می‌کنیم چطور به چیز های مختلف واکنش نشون بدیم.

گاهی عشق، عامل وحدت می‌شود، مخصوصا عشق به حق؛ یعنی عشقی که ادامه دارد و شکسته نمی‌شود، این رشته انفصام ندارد و باز نمی‌شود و پراکندگی ها را جمع می‌کند.

ما درست مساوی با چیزی هستیم که خوشحالمان می‌کند و رنجمان می‌دهد.

چشم هواسنج است. همه چیز در چشم معلوم است: معلوم است چه کسی روحش سرشار از گرماست، چه کسی ممکن است بیخود بی‌جهت با نوک چکمه اش لگد بزند به دنده تو و چه کسی خودش از همه می‌ترسد