بریده‌های کتاب سویل؛

همه عمرش به انتظار گذشته بود‌. نمی‌دانست چرا؟ منتظر کی؟ منتظر چی؟ با خود فکر کرد چرا آدم‌ها بی‌جهت منتظرند؟ چرا آدم ها همه‌ی زندگی را در انتظار از دست می‌دهند؟

این رسم دنیاست که اشک سنگ ریزه شود و روح سنگ و صخره؟ این رسم دنیاست که شیشه ها بشکند و دل های نازک شرحه شرحه شود!؟

پس باید می‌مردی، می‌مردی و به دوستات خیانت نمی‌کردی، همون‌طور که ما برای تو اینکارو کردیم.

همیشه نمی‌توانستم متکی به دیگران باشم. اگر بودم،هیچوقت رشد نمی‌کردم. روحم همیشه ضعیف می‌ماند.

اشک از چشمانم سرازیر شد. طوری که انگار هیچ‌وقت بند نمی‌آمد‌. مهم نبود که چقدر گریه کنم، نمی‌تونستم خودم را کنترل کنم.

ما یا به هدفمون می‌رسیم یا در راه رسیدن به اون شجاعانه کشته می‌شویم.

ترسیدن از اسم هر چیزی خود اون ترس رو تشدید میکنه

تا زمانی که جایی را ترک نکردی، نمی‌دانی مردم چقدر دوست دارند

من زمانی رو دوست دارم که همه خوابند، در این زمان ما نه از گذشته خود پشیمانیم،نه برای آینده نگران؛

من کلاغ نمیخواهم من چلچله نمیخواهم من چای میخواهم

تنهایی را بیش از همه چیز دوست داشت.