بریده‌های کتاب عمو حسام

آخر چه بهتر که مال علی نثار علی بشود؛ و آنچه خودش بخشیده، در راه خود او مصرف شود.

بابا من سرّ خوشبختی را پیدا کرده‌ام و آن این است که برای «حال» زندگی کن. افسوس گذشته را خوردن و به انتظار آینده به سر بردن غلط است بلکه باید از این لحظه حداکثر استفاده را کرد. من می‌خواهم هر ثانیه از زندگیم را خوش باشم و می‌خواهم وقتی که خوش هستم بدانم که خوش هستم. بعضی‌ها زندگی نمی‌کنند مسابقه دو گذاشته‌اند می‌خواهند به هدفی که در افق دوردست است برسند و در حالی که نفسشان به شماره افتاده می‌دوند و زیبایی‌های اطراف خود را نمی‌بینند. آن وقت روزی می‌رسد که پیر و فرسوده هستند و دیگر رسیدن و نرسیدن به هدف برایشان بی‌تفاوت است. ولی من تصمیم گرفتم که سر راه بنشینم و توده‌ای از خوشی‌های زندگی را ذخیره کنم، خواه نویسنده بزرگی بشوم یا نشوم،می‌بینید چه فیلسوفی از آب درآمده‌ام. جودی همیشگی شما

بویان‌میش دانست که کوه را می‌توان پنهان کرد؛ اما عشق را نمی‌توان. تمام آسمان، زیر تکه‌ابری پوشانده می‌شود؛ اما هیچ جمله‌ای از دفتر عشق، پوشاندنی و پنهان‌کردنی نیست.

مسوولِ سه‌لتی خود را مواجب‌بگیرِ مردم نمی‌داند. خود را آدمِ مردم نمی‌داند. خود را خادم و مستخدمِ مردم نمی‌داند. او در ذهنش پول از دست مردم نمی‌گیرد، پول برداشت می‌کند از یک چاهِ ویلِ انحصاری لایزالِ بی‌حساب... چاهِ مفتِ نفت. نفتِ دولتی اقل نقمت‌ش، ساخت مسوول سه‌لتی است... - نفحات نفت؛ رضا امیرخانی

با جرعه‌ای ز بوی تو از خویش می‌روم آه ای شراب کهنه که در ساغری هنوز

همیشه راه دل از تن جداست در سفر جان دلت مراست_ تو خود گفته‌ای _اگر بدنت نیست

کویر بودم و بارانی از تو، باغم کرد بهار می‌شوم ار بارشی دوباره کنی