در این کتاب، خود را به‌یاد آورده‌ام.
        

          واقعاً در حدی نیستم بخوام راجع به این کتاب و تلاشی که نویسنده‌ی محترم برای التفات و توجه و ذکر به حق از دریچه‌ی حکمت و فلسفه کرده، نظری بدم. ولی در همین حد می‌تونم بگم کتاب فوق‌العاده‌ای بود برای یادآوری آنچه که همیشه با ماست و ما با او نیستیم. به قول علامه حسن‌زاده فقید: الهی هرکه را دیدم با خود است؛ مرا با خودت دار..!
فقط یه کلمه می‌تونم بگم که عالی بود! آقای یامین‌پور عالی بود!
و این تلنگری بود برای خود من که مدعی غرب‌ستیزی و دوری از فرهنگ غرب می‌کردم.
و حالا تلنگری بزرگتر از اون تو خودم می‌بینم که چه حیف که معارف والای ما انقدر مهجور شدن و به فراموشی سپرده شده‌ن..این داستانیه که وقتی به فراموشی بره، حقیقت هم ما رو به فراموشی می‌بره و این آغازگرِ مرگ حقیقت بشر و انسان کامله.
و چه بسیارند عبرت‌ها و چه کمند عبرت‌گیرندگان..
امید که ما از اوناش نباشیم:)
اگر دوست دارید این کتاب رو بخونید، حتما لازمه یه مقدار کمی کلام و فلسفه بلد باشید..ولی نخونده باشید هم مشکل خاصی ایجاد نمی‌کنه. و اینکه کتاب ماجرای فکر آوینی رو قبل این کتاب شروع کرده باشید انس‌تون با مطالب کمی راحت‌تر خواهد بود.
یاعلی:)
        

          از همون روزهای اول آشنایی با محتوای این کتاب، احساس هلن (کلر) رو داشتم در سکانس‌های پایانی فیلم معجزه‌گر (The Miracle Worker)؛
زمانی که هلنِ کلافه و یاغی، بالاخره متوجه هجی‌کردن‌های مکرر معلمش برای آموختن به او،
و درواقع برای یادآوری "کلمه" به او می‌شه...
هلن بالاخره از "فراموشی" درمیاد،
و به یاد میاره، با تمام "وجود"
و آروم می‌گیره.
و آخرین قاب ماجرا
و اولین‌ شب آرامش برای او شکل می‌گیره🎈📿🙏