بریده‌های کتاب زینب لطفعلی‌خانی

اندیشید خیلی طاقت می‌خواهد که آدم هفده سال به دروغ زندگی کند. کارش دروغی، لباسش دروغی و سرتاپایش دروغ باشد. و در کار دروغی خود چقدر هم مهارت داشت.

از پدرم شنیده‌ام که روزی مادربزرگ را در تشییع جنازه‌ای دیده. مادربزرگ گریه و زاری می‌کرده. پدرم که تازه رسیده بوده، از مادربزرگ می‌پرسد «کی مرده؟» و او با اشک‌هایی حقیقی بر گونه، آهسته به پدرم می‌گوید «نمی‌دونم، فقط می‌خواستم شریک غم‌شون باشم.»

دوربین ما را از بار حافظه می‌رهاند. دوربین همچون خدا ما را ارزیابی می‌کند و نیز به جای ما ارزیابی می‌کند. اما هیچ خدای دیگری این همه کلبی‌مسلک نبوده است، چون دوربین ثبت می‌کند تا فراموش کند.

گاهی خطرناک‌ترین چیز برای کودکان سکوت است. سکوت می‌گذارد آن‌ها داستان‌های خود را بسازند؛ داستان‌هایی که تقریباً همیشه می‌تواند آن‌ها را تنها و بدون لیاقتِ دریافت عشق و تعلق، به تصویر بکشد.

فردا، جهان از کاری که جوانان فلسطین کردند حرف خواهد زد.

فردای فلسطینی حامل بشارتی است که هیچ فردای عربیِ دیگری آن را در خود ندارد.

راست گفته هرکسی که گفته اگر یک یهودی فقط خودش باشد و خودش با خودش بحث کند، سه نقطه نظر مختلف از بحث به دست می‌آید! حالا حساب کنید اوضاع چطور خواهد بود که وقتی صدها یهودی بخواهند درباره موضوعی بحث کنند!

«زره را بر تن کامل کنید، و شمشیرها را پیش از بیرون کشیدن در غلاف بجنبانید، به گوشه چشم با حالت خشم به دشمن بنگرید، و نیزه را از راست و و چپ به دشمن بزنید، و با لبه شمشیر ضربه وارد کنید و شمشیرها را با پیش نهادن گامها به دشمن برسانید، و بدانید که شما در برابر دید خدایید و شما با پسر عم رسول خدا همراه هستید پس حمله را پی در پی کنید و از فرار کردن شرم نمایید، زیرا فرار از جنگ ننگ نسلها و آتش فردای قیامت است.»

ایده صلح با رژیم اشغالگر دروغی است که قبلاً به ملت ما فروختند و دوباره هم برای فریب ما این کار را خواهند کرد.

«به خدا من میبینم که روزهای آینده تمام زمین ما زیر پای اشغالگران آتش گرفته است. من آنها را میبینم که به خودشان لعنت میفرستند که امروز پا به خاک ما گذاشتند و مقدساتمان را اشغال کردند.»

قصه ما، قصه فلسطینی تلخی است که فقط برای یک عشق جا دارد.

چطور فراموش کند و فراموش کنیم؟ انسان چطور بدون قلب و جوارحش زنده بماند؟

وقتی شما بدانید امکان دارد درد را حس کنید و روی آن کنترل نداشته باشید، شکننده می‌شوید. چرا که درد در جایی امکان دارد بوجود بیاید که عشق از آن ریشه می‌گیرد.

...می‌دانی انسان‌ها هنوز در نقطه‌ای از رشدند که بین وضعیت ذهنی و فیزیکی در بدن تفاوت زیادی قائل می‌شوند. آنها بیمارستان‌هایی برای ذهن و بیمارستان‌هایی برای بدن دارند، انگار یکی مستقیماً بر دیگری تأثیری نمی گذارد...

ایرانی‌ها زیاد چای می‌خورند، و هر اندازه هم که فقیر باشند قدری قند و چای ذخیره دارند.

به هر مملکت که برویم، طبع مردمان یکی است؛ و چنین می‌نماید که برایشان در این دنیا چیزی مهم‌تر از پول نیست.

آن‌ها در بدنی هستند که می‌میرد و زندانی شدن در یک اتاق بیشتر نگران‌شان می‌کند!

زن‌های مسلمان همه چادر می‌پوشند و نمی‌توان روی آنها را دید و دانست که چه اندازه زیبا هستند.

«به خدا یک دقیقه زندگی با عزت و کرامت، از هزار سال زندگی مثل قیرِ کف پوتین سربازان رژیم اشغالگر بهتر است.»

در قرن ۱۷ میلادی چارلز مورتون استاد دانشگاه هاروارد مقاله‌ای نوشت که در آن تلاش کرده بود ثابت کند زمانی که پرندگان ناگهان ناپدید می‌شوند در واقع به ماه می روند!