بریده‌های کتاب زینب لطفعلی‌خانی

شنیدن هر چیزی از دنیا بزرگتر است از دیدنش، و دیدن هر چیزی از آخرت بزرگتر است از شنیدنش.

اگر دیوانگی یک تصمیم بود، تصمیم می‌گرفتم دیوانه باشم.

عدالت اتفاقی از بین نمی‌رود. عدالت تنها زیر کفش‌های نظامی یا زیر زبانی لال از بین می‌رود.

اینجا بدن، لباس، کفش، احساسات، نیت و حالات چهره تفتیش می‌شود.

هربار که نظامیان یک انسان را می‌کشند، فاصله‌ی معمول بین لحظه‌ی تولد و لحظه‌ی مرگ به هم می‌خورد. اشغال راه بین دو شهر را می‌بندد و فاصله‌ی آنها را چند برابر نقشه‌ی جغرافیا می‌کند.

از هر احساسی که یک روز دلم را لرزانده، یک واقعه‌ی تاریخی می‌سازم و آن را می‌نویسم.

باید دنیا خبردار شود که یک داستان عاشقانه که متعلق به دنیاست، از دست رفته است.

پشت هر درخت زیتونی که بولدوزرهای اسرائیل از ریشه کنده‌اند، شجره‌نامه‌ی یک کشاورز فلسطینی است که بر زمین می‌افتد.

قهوه را باید دیگران به آدم بدهند. قهوه مثل گل است. گل را دیگران به آدم تقدیم می‌کنند. هیچ کس به خودش گل نمی‌دهد.اگر خودت برای خودت قهوه درست کنی یعنی در آن لحظه در یک خلوت آزادانه، بدون هیچ عاشق و عزیزی، در کنج تنهایی غریبانه‌ات به سر می‌بری. اگر این خلوت، اختیاری باشد، داری بهای آزادی‌ات را می‌دهی و اگر اجباری باشد نیاز به صدای زنگ خانه داری.

خوب برادر جنگ است دیگر. در جنگ که نان و حلوا پخش نمی‌کنند. آنها مجبورند برا حفظ نفت و راه خلیج اینجاها باشند.

اندیشید خیلی طاقت می‌خواهد که آدم هفده سال به دروغ زندگی کند. کارش دروغی، لباسش دروغی و سرتاپایش دروغ باشد. و در کار دروغی خود چقدر هم مهارت داشت.

از پدرم شنیده‌ام که روزی مادربزرگ را در تشییع جنازه‌ای دیده. مادربزرگ گریه و زاری می‌کرده. پدرم که تازه رسیده بوده، از مادربزرگ می‌پرسد «کی مرده؟» و او با اشک‌هایی حقیقی بر گونه، آهسته به پدرم می‌گوید «نمی‌دونم، فقط می‌خواستم شریک غم‌شون باشم.»

دوربین ما را از بار حافظه می‌رهاند. دوربین همچون خدا ما را ارزیابی می‌کند و نیز به جای ما ارزیابی می‌کند. اما هیچ خدای دیگری این همه کلبی‌مسلک نبوده است، چون دوربین ثبت می‌کند تا فراموش کند.

گاهی خطرناک‌ترین چیز برای کودکان سکوت است. سکوت می‌گذارد آن‌ها داستان‌های خود را بسازند؛ داستان‌هایی که تقریباً همیشه می‌تواند آن‌ها را تنها و بدون لیاقتِ دریافت عشق و تعلق، به تصویر بکشد.

فردا، جهان از کاری که جوانان فلسطین کردند حرف خواهد زد.

فردای فلسطینی حامل بشارتی است که هیچ فردای عربیِ دیگری آن را در خود ندارد.

راست گفته هرکسی که گفته اگر یک یهودی فقط خودش باشد و خودش با خودش بحث کند، سه نقطه نظر مختلف از بحث به دست می‌آید! حالا حساب کنید اوضاع چطور خواهد بود که وقتی صدها یهودی بخواهند درباره موضوعی بحث کنند!

«زره را بر تن کامل کنید، و شمشیرها را پیش از بیرون کشیدن در غلاف بجنبانید، به گوشه چشم با حالت خشم به دشمن بنگرید، و نیزه را از راست و و چپ به دشمن بزنید، و با لبه شمشیر ضربه وارد کنید و شمشیرها را با پیش نهادن گامها به دشمن برسانید، و بدانید که شما در برابر دید خدایید و شما با پسر عم رسول خدا همراه هستید پس حمله را پی در پی کنید و از فرار کردن شرم نمایید، زیرا فرار از جنگ ننگ نسلها و آتش فردای قیامت است.»

ایده صلح با رژیم اشغالگر دروغی است که قبلاً به ملت ما فروختند و دوباره هم برای فریب ما این کار را خواهند کرد.

«به خدا من میبینم که روزهای آینده تمام زمین ما زیر پای اشغالگران آتش گرفته است. من آنها را میبینم که به خودشان لعنت میفرستند که امروز پا به خاک ما گذاشتند و مقدساتمان را اشغال کردند.»