بریده‌های کتاب مهران

انسان چقدر می‌تواند غم و غصه را تحمل کند؟ شما نمی‌دانید؟ من هم نمی‌دانم.

ای خاطرات، رهایم کنید، شکنجه‌ام نکنید! خوشبختی نابود شده، رنج‌های کنونی... خیلی دلم میخواد رنج‌هارو بپذیرم به شرط آن‌که خاطرات با ناگزیر ساختن من به مقایسه حال با گذشته آن‌ها را تشدید نکنند. آه، اندوه، اندوه! تو از زخم بدتری.

همیشه همه چیز را سیاه میبینم! در پس هرچیزی که آدم به آن نگاه میکند، مرگ را میبیند.

عشق بله این تنها چیز ارزشمند زندگی است، و ما همیشه با توقعات بی جا و امکان ناپذیرمان خرابش می کنیم.

ایمان دارم و شهادت می‌دهم که زندان ما جاودانه است رفقا

بخوان رفیق من از روی چهره‌ام همه‌چی را بخوان. ولی آخر تو کجا می‌توانی درونم را از چهره‌ام بخوانی! لیانید آندری‌یف

احتیاج به هیچ چیز ندارم نه لطف و محبت،نه دلسوزی فقط بی کسم...بی پناهم...همین!

آیا بیماری باعث جنایت است یا خود جنایت چیزی است شبیه بیماری

آدمیزاد به همه چیز عادت می‌کند... حیوان‌ها! خب اگر اشتباه کرده باشم چه؟ اگر انسان واقعا حیوان نباشد چه؟ اگر انسانیت، نوع بشر، حیوان نباشد چه؟ چون اگر حیوان باشد، بقیه‌ی حرف‌ها دیگر حرف مفت است، یک مشت خزعبلات و تلقیناتِ توخالی؛ و دیگر هیچ مانعی نیست که تو را از انجام کاری که در نظر داری باز دارد؛ و اصلأ همین‌طور هم هست!

هیچ می‌دانید آقا، هیچ می‌دانید پناهی نداشتن یعنی چه؟ چون هر آدمی دست‌کم باید جایی داشته باشد که به آن پناه ببرد.