آیلف کوچولو را اثر وحشی ایبسن می دانم زیرا در آن، به نشانه گذر از مارپیچ پدیدارشناسی ذهن و تکامل آگاهی آدمی، سرکش ترین و پنهانی ترین کشش های آدمی در فضایی وحشی رها می شوند تا، این کنش های خام در پالایشگاهی به نام «قانون تغییر» و فرآیند قوام یابند. آیلف کوچولو و سه اثر پایانی دیگر او، بیانیه فراگیری هستند درباره شگردهای نوین یا مدرنیست نمایشنامه نویسی، و بحث های نفس گیر درباره پدیدارشناسی ذهن آدمی در پیوند با جامعه، فرهنگ، زبان، صورت گری، مذهب، و هنر... .