بریده‌های کتاب rachel

چشم هایش را به چشم هایم دوخت،آن چشم ها قصد نداشتند جواب نه بگیرند.

فکر میکردم محرم اسرارم است .دوستم است.لب هایم لرزید.دوستم بود.احتمالا بهترین دوستم در اینجا. و حالا.... حالا این خیانت مثل مشتی به شکمم کوفته شده بود.میخواستم فریاد بزنم...

حقیقت نا خوشاینده،ولی نمیشه به عقب برگشت.

او یک مرد سیاه و سفید بود‌. و زنش رنگی بود.همه رنگ داشت

اوه هر دفعه تکرار میکرد :کسی که" ریگی به کفشش نداشته باشد"نباید از واقعیت بترسد!

برایم فقط این ارزو مانده بود،که در روز اعدامم،تماشاچیان بسیاری حضور بر هم برسانند و مرا با فریاد هایی پر از کینه خود پیشنواز کنند

تاکنون هرگز نتوانسته ام حقیقتا بر چیزی افسوس بخورم من همیشه،هرچه آید خوش آید را در مدنظر داشته ام

این خشم بیش از اندازه مرا از درد تهی و از امید خالی ساخته بود

در واقع فکری نیست که بلاخره انسان به ان عادت نکند

از او پرسیدم ادم شدی؟ گفت:"بله" چقدر راحت قبول کرد🙂🤣

مامان بزرگ میگفت تا وقتی زندگی هست،امید هم هست

من در مورد سرنوشت حرف نمیزنم.به تقدیر یا نیمه گمشده یا ماوراء الطبیعه یا چیزهایی از این دست اعتقاد ندارم. فقط منظورم این است که همدیگر را درک میکردیم،از هر جهت

چون ی اشتباه بزرگ باید اصلاح بشه،اشتباهی که با هر زندگی که نابود میشه،عظیم تر میشه

درد هیولایی است که کنترلم را به دست گرفته.

مرگ تمام شد،دیگر مرگی وجود ندارد.

زندگی یک رشته رنج هایی بود که مدام شدید تر میشد و با سرعت پیوسته فزاینده ای به سوی پایانش،که عذابی بی نهایت و هولناک بود می شتابید

در دوران کودکی چیزی بود که به راستی شیرین بود و اگر میشد به آن دست یافت زندگی ممکن میبود

تمام انچه برایش زندگی کرده ای و میکنی دروغ است! و فریبی مرگ را از تو پنهان میدارد!...........