بریده‌های کتاب اسکارلتِ خسته

پریدخت جان!تصدقت گردم!سید محمودت با تو یا علی گفته و خیالت تخت که خاطرش جز خاطر عزیزت،دل ناگرانی نداشته و ندارد...

به تاریخ که برمیگردیم می بینیم اختلاف طبقاتی از جمله دردهای مزمن تاریخ است در همه اجتماعات.نه فقط اجتماعات عقب مانده قبایلی،نه فقط اجتماعات سرزمین های دور از تمدن ،بلکه در آن کشورها و سرزمین هایی که مادر تمدن بشری و گاهواره تمدن بشری هستند.در همان جا اتفاقا اخلاف طبقاتی با زشت ترین و کریه ترین صورتی خودش را به ما از لا به لای اوراق تاریخ نشان می دهد.

کابلستان،همان تکه گمشده وجود ماست... روحِ کابلستان همان روح مشترک ما، اهالی این گوشه ی خاک بود: آیینِ جوانمردی

جنگِ شما فقط لبِ مرزها بود؛جنگِ ما در خانه هامان هم آتش می زد؛خانه جنگی بود؛امروز نسلِ جوان افغانی،یعنی یک جوان ۳۵ ساله،به جز جنگ هیچ ندیده است...می فهمید یعنی چه؟یعنی او اصل نمی‌داند آشتی یعنی چه...آرامش یعنی چه...

بین ما و قوماندان،فاصله ای است کم از صد و هفتاد سال،فاصله ای که نه پدران من ساخته اند آن را و نه پدران قوماندانِ افغانی.فاصله ای که فقط بر می گردد به حیله بیگانگان.

به دریا میزنم شاید به سوی ساحلی دیگر مگر آسان نماید مشکلم را مشکلی دیگر.. من از آغاز در خاکم نَمی از عشق می بینم مرا می ساختند ای کاش، از آب و گِلی دیگر...

آری،شما درست از دست رفته اید! شما آدم با ذوقی هستید،خوی حساس و زنده ای هم دارید و بدجنس نیستید، می توانستید برای وطنتان که این همه به ذوق و قریحه احتیاج دارد مفید باشید، ولی اینجا مانده اید و عمرتان تمام شده است...