بریده‌های کتاب سیده ریحانه احمدزاده

جنگ را شاهان خواستند، ما نخواستیم. دفاع از خاک، از آب، از اندیشه، از ایمان، و از بچه‌های‌مان را ما خواستیم، شاهان نخواستند.

مسئله دوران ما احساس تنهایی مفرط نیست بلکه فقدان خلوت و انزوا است. آنچه خلوت ما را تهدید می‌کند این است که ما به محض احساس تنهایی، خواه از سر ملال، خواه از سر بی‌قراری، خواه از سر تنبلی، فی‌الفور به دیگران متوسل می‌شویم و دلمان می‌خواهد آن دیگران را یا رو در رو یا از طریق تلفن یا از طریق ارتباط کامپیوتری بازیابیم، به جای آنکه در همان وضع خلوت و تنهایی مان بمانیم.

«یوزف، من همیشه معتقد بوده‌ام که ما بیشتر دلباخته‌ی اشتیاقیم تا دلباخته‌ی آنچه اشتیاقمان را برانگیخته است!»

فکر کردم راز هم مثل گاز است و شاید آدم را خفه کند.

«ای مردم، پیغامبر فرمود " هرکس ببیند سلطان جائری را که محرمات الهی را حلال شمارد و عهد خدای را بشکند و مخالفت سنت رسول خدا کند و رفتار وی با بندگان خدا با ستم و گناه باشد و انکار او نکند به گفتار و کردار، بر خداست که آن ظالم را به هرجا می‌برد، او را هم بدان جای برد."»

«برای اسباب‌کشی کمک می‌خوای؟» «نه، مشکلی نیست.» انگار تمام عمرمان بازی کرده بودیم و حالا بازی داشت تمام می‌شد و می‌خواستیم ماسک و یونیفرم‌مان را در بیاوریم و دست بدهیم و بگوییم «بازی خوبی بود.» ولی این کار را نکردیم.

یونانیان باستان سفت و سخت عقیده داشتند که هدف زندگی خوشبخت بودن نیست؛ آن‌ها این نظر را مطرح کردند که هدف زندگی شکوفا شدن است. چیزی که خوشبختی را از شکوفایی متمایز می‌کند «درد» است. این امکان کاملا وجود دارد که به شکوفایی رسید و در همان حال، تحت فشار بود و رنج جسمی یا روانی کشید و بار سنگین بر دوش داشت و در حالتی زودرنج به سر برد. بسیاری از ارزشمندترین طرح‌های زندگی، در جاهایی کاملا در تعارض با خرسندی‌اند، با این حال ارزش دنبال کردن دارند.

هر مذهبی، مکتبی، هر نهضتی یا انقلابی، از دو عنصر ترکیب می‌یابد: عقل و عشق. یکی روشنایی است و دیگری حرکت، یکی شعور و شناخت می‌بخشد و به مردم بینایی و آگاهی می‌دهد و دیگر نیرو و جوشش و جنبش می‌آفریند. به گفتهٔ الکسیس کارل: «عقل، چراغ یک اتومبیل است که راه می‌نماید، عشق موتوری است که آن را به حرکت می‌آورد.»، هر یک به دیگری هیچ است و به ویژه موتوری بی‌‌چراغ، عشق کور، خطرناک، فاجعه و مرگ!