بریده‌های کتاب سپینا

می‌دانید در این مملکت چطور باید ترقی کرد؟ یا با درخششِ نبوغ یا با شگرد فساد.

من کنجکاوم بدانم این چه غصه‌ای است که یک عشق پر از خلوص هم نمی‌تواند درمانش کند؟

- می‌دانی که فکرها را هم می‌شود معالجه کرد؟ - چطوری؟ - با تسلیم شدن به آن‌ها.

نویسنده صرفا کسی نیست که می‌نویسد؛ کسی است که نوشتن برایش تنها شکل هویت شده است.

نوشتن در واقع یک جور دزدی است. کلمه‌هایی را که برای گفتن حرفت لازم داری از جیب زبان می‌دزدی. فقط همان کلمه‌ها را. نه حتی یک کلمه بیشتر.

گل زیبای من، امروز احساس می‌کنم خیلی غمگینم. غمگین‌تر از همیشه، سرشارم از تردید در مورد انسان‌ها و زندگی و خودم.

انگار خود به قدر کفایت درد و رنج ندارم که این‌چنین به میل و رغبت در اندوه و آلام هزار و یک شخصیت خیالی نیز سهیم می‌شوم و رنج آنان را نیز چنان از بن جان حس می‌کنم که غم خویش را.

اگر تو دیوانگی‌های گاه به گاه و ناخواسته‌ام را بر من ببخشایی، از تمام خُرده‌گیران عالم نیز پروایی نخواهم داشت.

بر این زمین غم‌زده دیگر نشانی از آسایش نیست.

علاقه‌ی من به کتاب یک بیماری است.

از یاد برده بودم سرمستی نوشتن را در سکوت و آکندن آپارتمان خالی را با واژه‌ها، و اجازه دادن به گذشته تا بار دیگه با گسستن تار و پود واقعیت، قدم در حال بگذارد و حوادث را به دلخواه من و به سلیقه‌ی من ببافد.

خیال‌پردازها اغلب بی‌آزارند.

از لحظه‌ای که یاد گرفتم به خاطره‌ها بچسبم، دیگر اصلا حوصله‌ام سر نرفت.

در زندگی باید بلد باشی در بهترین زمان کنار بکشی.

اول و آخرِ رابطه‌های عاشقانه چیزی به هشیاری‌ات هجوم می‌آورد؛ احساسی که در هر دو برهه، مو به مو، تکرار می‌شود: چه اول راه باشی چه آخر راه، یقینِ محض و دوبرابر آن، وحشت، بیخ گلویت را می‌چسبد.

فقط از روی کنجکاوی می‌پرسم: این سبک زندگی که انتخابش کردین، جذابیتش توی چیه؟ لئونور می‌گوید: آزادی. چارلی می‌گوید: توی فقره، فقر همیشه مجانیه.

اینکه کتابخانه‌ای در محله‌تان باشد با این که در حیاط پشتی خانه‌ی خودتان باشد فرق دارد. اولی فوق‌العاده است و دومی رویای به حقیقت‌پیوسته‌ی عشق کتاب‌ها.