بریده‌های کتاب سپینا

Les yeux sont aveugles. Il faut chercher avec le cœur.

کپه‌ی کتاب‌هایش همیشه روی زمین و لبه‌ی پنجره‌ها قرار داشت.

نثر و نظم نه فقط از کلمات، بلکه بیشتر از سکوت تشکیل شده‌اند.

ما آدم‌ها را همان‌گونه که هستند، دوست داریم. حتی اگر کمی به آنها بی‌اعتماد باشیم.

به هرحال، می‌توانید رویای خطی را در سر بپرورانید که زمان از آن صرف نظر کند و شما را با کسانی که رد آنها را گم کرده بودید، در ارتباط قرار دهد.

به تو فکر می‌کنم، به پاریس، به این روزهای خوش که خاطره‌شان از ذهنم نمی‌رود. این خاطرات کمک می‌کنند تا زندگی کنم، ادامه دهم و انتظارات را تاب بیاورم. من به آن‌ها زنده‌ام. باقی چیزها فقط شکنجه است و هیاهوست.

شما نباید بیاستید. نباید برای من عزاداری کنید. روز خوبی بود در کنار شما. تجربه‌های زیادی به‌دست آوردیم و اگر یادم کنید، من در شما زندگی می‌کنم.

در خاطره‌های دورش، اتاقش را جادویی تصور می‌کرد و کتاب‌های توی اتاق را شبیه برج‌هایی می‌دید که از آنجا منظره‌ها را تماشا می‌کند. این‌ها ثروت او بودند و او از خزانه‌ی کلماتش، کلمه‌هایی را بیرون می‌کشید که ثروتش را به او نشان دهد.

زمان مثل آب جاری است و هرگز نمی‌ایستد. افکار هم می‌توانند جاری شوند یا اگر خیلی زیاد باشند، مثل چشمه بجوشند. فکرهای تازه و زلال اثرگذارند.

کسی که در کتاب زندگی می‌کند، یک عمر بیشتر از دیگران دارد.

میلی بچگانه به گریستن دارم، که به خاطر لبریز بودن از زندگی‌ست.

این احتمالا یک آدم است: با جیب‌هایی پر از کلمات مرده و حرف‌هایی کج و کوله و قصه‌هایی ناخوانا و شعرهایی بی‌وزن، بی‌قافیه، بی‌معنا.

تو که کلید خوشبختی را در مشت داری، و تو که شادی را منتشر می‌کنی، کدام اندوه دور این چنین دل‌ات را ربوده است؟

وقتی که دولت قدرتی بیش از حد دارد، شعر خاموش می‌شود. اما وقتی که دولت در بحران کامل به‌سر می‌برد، آن‌وقت هنر آزاد است تا هرچه را که می‌خواهد بگوید. بنابراین، وقتی که قدرت از میان می‌رود، بعضی از هنرها رو به رشد می‌گذارند و بعضی دیگر راکد می‌مانند.

شاید ادبیاتی که در مدرسه به ما آموخته‌اند، زیاده از حد پالایش شده و در نتیجه از داشتن طعم خاص ناخالصی بی‌بهره مانده است.

بورخس همیشه از این پرسش که "فایده ادبیات چیست ؟" برآشفته می‌شد. او این پرسش را ابلهانه می‌شمرد و در پاسخ آن می‌گفت: "هیچ‌کس نمی‌پرسد فایده‌ی آواز قناری و غروب زیبا چیست." اگر این چیزهای زیبا وجود دارند و اگر به یمن وجود آن‌ها، زندگی حتی در یک لحظه کمتر زشت و کمتر اندوه‌زا می‌شود آیا جست‌وجوی توجیه عملی برای آن‌ها کوته‌فکری نیست؟

ترجیح می‌دم تو پیله‌ی خودم بمونم. اینو به شدّت به متولد شدن ترجیح می‌دم.

گمونم هیچ‌وقت پا تو هیچ قبری نذاشته باشی. توصیه می‌کنم بذاری، خداییش، یعنی اگه یه وقت هوس کردی طعمِ همه‌چیِ زندگیو بچشی.

همه پریدند، جز من: تنها مرد در جمع کودکان، تنها بزدل در جمعِ قهرمانان، تنها هشیار در جمع سرمستان.