۸۲ صفحه در ۲ ساعت و ۱۵ دقیقه.
‌
این رمان فریبنده کوتاه و ساده و در عین‌حال بسیار چالش‌برانگیز و بدیع، بر برتری «هانتکه» در صحنه‌ی ادبی بین‌المللی تأکید می‌کند. زبان، در «بعدازظهر یک نویسنده»، به‌عنوان یک مانع و پل عمل می‌کند؛ کاوشی جذاب در مورد مردی (نویسنده‌ای) که از زندگی خود و بنابراین از مطالبی که در نوشته‌هایش از آن‌ها استفاده می‌کند و الهام می‌گیرد فاصله گرفته است. «نویسنده» اگرچه از جزئیات حسی در محیط خود آگاه است، اما از نظر عاطفی جدا باقی می‌ماند. ارتباط اصلی او با جهان از طریق زبان است، توالی کلماتی که -او مرتبن به خود یادآوری می‌کند- قبلن ارتباطش را با آن‌ها از دست داده است.
‌
در یک بعدازظهر سرد یک روز دسامبر در یک شهر ناشناس آلمانی، راوی بی‌نام کتاب، یک نویسنده، در حین قدم زدن در شهر، به وحشت خود از ضعیف بودن تماسش با منبع الهامش می‌اندیشد. هر کلمه یک راه نجات است، جهانی را تداعی می‌کند و به شکلی جادویی آن را دوباره شکل می‌دهد. اما در عین حال، هم نویسنده و هم متن او به مرزهای زبان و فهم فشار می‌آورند. رمان «هانتکه» سؤالات جالبی را در مورد تعادل بین ماهیت تنهایی و ماهیت نوشتن مطرح می‌کند. انزوای نویسنده از چه نقطه‌ای شروع به ایجاد مانع در نوشتن او کرد؟ چه چیزی اولین‌بار برای او اتفاق افتاد - انزوا که او را به نوشتن سوق داد یا نوشته‌ای که این انزوا را می‌طلبید؟ آیا این ارتباط او با سخنانش است که او را از انسانیت فراری می‌دهد یا در نوشتن پناهگاهی پیدا می‌کند زیرا تنها پیوند امن برای او بوده است؟
‌
«هانتکه» هرگز نشان نمی‌دهد که آیا کار نویسنده‌اش اهمیت دارد یا خیر. مردم او را در خیابان می‌شناسند. او چندین کتاب منتشر کرده است. او با مترجم خود ملاقات می‌کند. او صاحب یک خانه‌ی بزرگ با چشم‌انداز است... اما این‌ها موفقیت‌های بیرونی هستند - و سؤالی که باقی می‌ماند به ارزش کار نویسنده بازمی‌گردد. و شاید این امر بدون جزئیات بیشتر مشهود باشد. نویسنده‌ای که از زندگی کناره‌گیری می‌کند، چگونه می‌تواند یک چشم‌انداز کامل ارائه دهد؟
‌
«بعدازظهر یک نویسنده» دوازدهمین کتاب «هانتکه» است و مانند آثار قبلی او با نثری ناب و شفاف نوشته شده است. «هانتکه» در این اثر نیز جاهای خالی‌ای را لحاظ می‌کند تا خواننده‌اش را مجبور به نتیجه‌گیری کند. «بعدازظهر یک نویسنده» کتابی بسیار کوتاه است اما، جوهره‌ی یک اثر طولانی را در خود دارد.