بریده‌های کتاب سیده باران سید موسوی

چو از دیوار عشق آجر به آجر کاستی ای دوست / نماند از آشنایی ها به جز بیگانگی چیزی *************************************************************** مگو با هیچ کس با من چه کردی ! بیم از آن دارم / که در عالم نماند دیگر از مردانگی چیزی

گر انتظار وفا داشتم خطا کردم / تو سنگ دل گر به خودت وفا کنی کافی ست

تو قدر تجربه ی عشق را نمی دانی / به آرزویش اگر اکتفا کنی کافی ست

می پذیرم عشق هم تنها دروغی بیش نیست / گر در آغوش تو هم احساس تنهایی کنم

اندوه عشق تا ابد ای دوست با من است / هروقت شعر تازه تری خواستی بگو

ای دوست گر قرار بر بیزاری از تو بود / خود را چرا برای من آراستی بگو

قدر شادی ها و غم ها را بدان ، این لحظه ها / آخرین غم ها و شادی هاست بعضی وقت ها

این که آدم یک جهان تنهاست بعضی وقت ها / قصه ای غمگین ولی زیباست بعضی وقت ها

-من آن قدر خوش اقبال بودم که در اسارت عشق افتادم . وضعی که من دارم اسمش بیچارگی نیست . بازجو قهقهه میزند و من میفهمم آنچه را در قلبم سروده ام بلند بر زبان رانده ام.

گفتم که شدم عاشق آن روی چو ماه / گفت لا حول ولا قوه الا بالله

به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

فراق معشوق طاقت سوز و جانکاه است ولی فقدان عشق مرگ است عاشق بدون معشوق می سوزد و عاشق تر می شود ، اما بدون عشق حیاتی نیست که در مورد چیستی آن حکمی بکنیم.

عاشقی که هنوز غسل نکرده باشه حکما عاشقه نفسشم تبرکه

تنها بنایی که بلرزد محکم تر میشود دل است

بر دروازه ی قلبم نوشتم ورود ممنوع ، اما عشق آمد و گفت بی سوادم

البته عسلش از این عسل تقلبی ها بودهااا! شهد دست یار ، به کام دلمون خوش نشسته بانو جان!

این قلب ترک خورده ی من بند به مو بود من عاشق او بودم و او عاشق او بود

پسندم هرچه را جانان پسندد. عشق قافیه اش گرچه مشکل است اما اگر خدا بخواهد ردیف خواهد شد.