بریده‌های کتاب رزا راستین

چند پرنده چند‌هزار پرنده باید بمیرند تا کسی، شاعری، شعری بگوید؟ از برگ‌ها نگفتم. یا از انسان‌ها. چند میلیون؟ و چقدر شعر کم داریم و داستان.اغلب حذف می‌کنیم دیگر. نادیده گرفتن نیست، حذف کردن است، به عمد هم. حذف واقعیتی است که دیده‌اند یا ندیده‌اند. اما نشده است یا من دلم می‌خواهد همچین اتفاقی نیفتاده باشد،‌ برای هیچکس که پرنده‌ای به خاطر آنکه شاعری شعری بگوید پرپر بزند و بمیرد، یا آدمی بخاطر اینکه کسی داستانی را. و برای من دارد اتفاق می‌افتد.

👁️‍🗨️آغاز: در ساعت یازده شب چهارشنبه‌ی آن هفته جن در آقای «مودت» حلول کرد. میزان تعجب آقای مودت را پس از بروز این سانحه، با علم به اینکه چهره‌ی او بطور طبیعی همیشه متعجّب و خوشحال است، هر‌کس می‌تواند تخمین بزند.

👁️‍🗨️آغاز: از در که وارد شدم سیگارم دستم بود و زورم آمد سلام کنم. هینطوری دنگم گرفته بود قد باشم. رییس‌فرهنگ که اجازه نشستن داد نگاهش لحظه‌ای روی دستم مکث کرد و بعد چیزی را که می‌نوشت تمام کرد.

👁️‍🗨️آغاز: شازده احتجاب توی همان صندلی‌ راحتی‌اش فرو رفته بود و پیشانی داغش را روی دو ستون دستش گذاشته بود و سرفه می‌کرد. یک‌بار کلفتش و یک‌بار زنش آمدند بالا.

👁️‍🗨️آغاز: با این که ساعت یازده شب است؛ اما خیابان «میردامو» در تاریکی مطلق غرق شده. چند قدمی‌ام را نمی‌بینم. فقط به دلیل اینکه خیابان را خوب می‌شناسم می‌توانم قدم به قدم جلو بروم.

👁️‍🗨️ آغاز: با پدرم و چنتا مرد جوان که درست یادم نیست چندتا بودند و فقط یکی‌شان را می‌شناختم که گلچین_ معلم کلاس چهارم دبستانم_ بود، توی رودخانه‌ای که زاینده رود اصفهان بود، آبتنی می‌کردیم.

👁️‍🗨️ آغاز : در زندگی زخم‌هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می‌خورد و می‌تراشد. این دردها را نمی‌شود به کسی اظهار کرد، چون عموما عادت دارند که این دردهای باورنکردنی را جزو اتفاقات و پیش‌آمدهای نادر و عجیب بشمارند.

اما این زمين بيگناه نيست و مادرگناهكاران است و گاهواره‌ی همه‌ی آتش‌ها و گلوله‌ها و خون‌ها و شلاق‌ها‌ست و من او را نمى‌بخشم زيرا ريشه‌هاى درخت من از خاک سياه او غذا می‌گيرند و از چشمه‌هاى زهر‌آلود او آب می‌نوشند و سرانجام در بستر او خواهند پوسيد و من شكايت زمين را به آسـمان‌ها و به ملكوت‌ها خواهم برد.